Normen en waarden

De huisartsenpost in Hellevoetsluis komt niet terug. Bevoegde instanties zijn tevreden met de huidige situatie, waarbij de inwoners van Voorne het moeten doen met een HAP in Spijkenisse. Het antwoord dat bezorgde burgers en politici op hun vragen en protesten krijgen is dat aan alle normen die hiervoor gelden voldaan wordt. Er wordt nogal ongelovig gereageerd op deze reactie. Zelf wil ik best geloven dat er aan normen voldaan wordt. Het is maar net hoe je de normen stelt. Niet iedereen kan pal naast een HAP wonen. Dus rijst de vraag welke reistijd en wachttijd acceptabel is. Hoeveel tijd, moeite, pijn en gevaar mag het een patiënt buiten kantooruren kosten om medische hulp te krijgen? Dat varieert nogal met de plek waar je woont en de tijd waarin je leeft. Er zijn plekken op de aardbol waar je dagen door het mulle zand moet lopen voor je iemand vindt die je een pijnstiller kan aanreiken. Er waren tijden dat je buiten de stadspoorten werd gezet als je een enge, besmettelijke ziekte had en daar kon je het dan verder zelf uitzoeken.

In West-Europa werd de kwaliteit van de gezondheidszorg de afgelopen eeuwen steeds beter met een piek in de afgelopen decennia. Maar die zorg wordt duurder, steeds meer mensen doen er een beroep op, kortom de welvaartskoek raakt op. Tijd om de normen bij te stellen.

Probleem is dat we er met z'n allen nog niet aan kunnen wennen. Normen bijstellen is zo gebeurd, maar hoe zit het met onze waarden? Waarden zijn opvattingen over wat wenselijk is en het is duidelijk dat wij, inwoners van het westelijke puntje van Voorne, het zéér onwenselijk vinden om bij nacht en ontij met een zieke naar Spijkenisse af te moeten reizen en – in geval van pech na een lange wachttijd – het hele eind ook weer terug. Wij leven nog met de waarde dat we goede, snelle medische zorg binnen handbereik willen hebben en gaan er nog steeds vanuit de normen daar op afgesteld zijn. Gewoon omdat we dat de laatste jaren zo gewend waren. Denk eens aan onze grootouders, hoe die vroeger moesten tobben met ziektes en verwondingen. Moeten we eraan wennen dat die tijden weer terug komen? Welvaart blijft niet oneindig groeien, we hebben de top gehad en gaan nu het dal weer in.

Ja maar, hoor ik links en rechts, we leven toch nog steeds in een welvarend land, dit kán toch niet in het Nederland van de eenentwintigste eeuw? Tja, als we ons voor die waarde willen blijven inzetten, zal het protest steviger moeten worden. En wellicht moeten we de beurs trekken, want alle waar naar z'n geld.

We hebben keuze uit drie oplossingen. Een: wennen aan primitiever wordende omstandigheden. Twee: keiharde acties. Drie: verhuizen. Wég uit dit gebied waar de vergrijzing enorm is en een dokterspost ver van je bed. Onze voorouders accepteerden de ongemakken van het wonen in een afgelegen gebied. Kun je dit niet, zoek dan de bewoonde wereld op. Kortom: je onderwerpen, vechten of vluchten.