Het burgemeestersambt

Laatst zat ik te dubben wat het best bij me zou passen qua nieuwe functie: president of koning. Naar aanleiding daarvan vroeg iemand me deze week of ik al eens aan het burgemeestersambt gedacht had. Antwoord: ja vaak! Een fantastische job lijkt me dat. En ik heb er ook al een paar lucratieve ideeën voor, al zeg ik het zelf. Bijvoorbeeld hoe je lekker veel geld binnen kunt halen voor je gemeente. Niet dat dat nou speciaal in de portefeuille van burgervader zit, maar volgens mij kun je je er wel enorm populair mee maken. Dat je tegen wethouders kunt zeggen: joh, ga nou maar niet meer zitten miepen over snippergroen of hondenkeutels, we halen ons geld wel op een andere manier binnen.

Het is echt een dingetje voor toeristengemeentes, zoals Brielle en Westvoorne. Ik heb het afgekeken van een andere toeristengemeente: Rome. Het is niet veel werk. Alles wat je nodig hebt is een fontein. Rome heeft de Trevifontein, een toeristenattractie van jewelste. Er komen zoveel mensen op af dat er onlangs een stopverbod is ingesteld. Dat bevordert de doorloop en gaat ongewenste neveneffecten tegen, zoals lieden die de fontein in willen duiken, omdat ze zoiets wel eens in een film hebben gezien. Maar ook mét dat stopverbod blijft er genoeg tijd over om een muntje in de fontein te gooien. De traditie wil namelijk dat dat geluk brengt. Ja, wie krijg je zo gek, zegt u nu als nuchtere Hollander. Nou, toevallig haalde de stad Rome hier vorig jaar wel 1,4 miljoen euro mee op.

Dus zelfs met die iele straaltjes in Rockanje zijn we al op het goede pad; ook in andere woonkernen moet nog even iets klaterends aangelegd worden en dan ben je er al bijna. Het enige wat je dan nog nodig hebt is een groepje mensen dat beweert dat het een traditie is om er geld in te gooien. Het kost echt niet zoveel tijd om dat voor elkaar te krijgen, mensen zijn dol op tradities en leveren graag een actieve bijdrage.

Deze nieuwe traditie zou ik op dag één van mijn ambtstermijn meteen op de agenda zetten. Verder kleven er natuurlijk oude tradities aan het burgemeestersambt waar ik me vol in zou gooien. Het bezoeken van bruidsparen die meer dan een halve eeuw bij elkaar zijn of honderdplussers feliciteren. Of nieuwe Nederlanders installeren, ook heel feestelijk. Mooie boeketten, gezellige praatjes, lekkere gebakjes, ik houd er van nature van, dat is dus een pré voor zo'n functie. Wel is er een klein probleempje. Bij die gelegenheden duikt er altijd een fotograaf op om een plaatje te schieten. En waar laat je dan je handen? Op de rug gevouwen? Komt wat parmantig over. Losjes in de broekzak? Te nonchalant. Voor de buik? Kán, maar die buik moet wel plat zijn, anders accentueert het je zwakke punt. De armen over elkaar? Staat enigszins regentesk. Je kúnt ze ook gewoon losjes langs je lichaam laten hangen. Maar dat moet je staan. Voorlopig oefen ik nog even.