Wilde dieren

COLUMN - Als natuurliefhebber zit je goed op Voorne. Neem alleen al de duinen. Wat je daar ziet aan flora en fauna, vind je bijna nergens anders in Nederland. Zelf ben ik dol op de bloemetjes, bijtjes enzovoort. Helaas vind je tegenwoordig ook steeds meer groot wild op je pad en dan vraag ik me altijd af of dit nu wel honderd procent veilig is. Borden waarschuwen de wandelaar dat hij een zekere afstand tot de in het gebied bivakkerende paarden en runderen dient te bewaren en dat wil ik maar al te graag doen. Het probleem is echter dat die beesten die borden niet lezen en vaak dolenthousiast op míj afkomen. En dan meestal niet individueel maar groepsgewijs. Om van een kudde te spreken is enigszins overdreven, maar zeg vijf, zes stuks van dat rundvee imponeert mij al redelijk. Om precies te zijn: hun grote, scherpe horens en hun blik, waarvan ik me steeds weer afvraag: is die nou dreigend of onverschillig?

Hoe wordt je als vreedzame wandelaar eigenlijk geacht je te gedragen als zo'n troepje op je af huppelt? Meestal fluit ik een quasi vrolijk deuntje en speel ik de ontspannen wandelaar. Tot nu toe trapten ze er in en lieten me steeds ongemoeid mijn weg vervolgen. Maar nu hoorde ik onlangs van een dierenkenner dat ik daar niet voetstoots op mag rekenen. Op het Britse platteland sterft jaarlijks iemand door een conflict met een koe. Dat mag in het niet vallen bij het aantal verkeersdoden en statistisch is de kans dat je zo'n agressieveling tegenkomt uiteraard te verwaarlozen, maar deze mededeling werkte toch verre van geruststellend. Want dáár gaat het nog om doorsnee koeien, maar hier op Voorne hebben we toevallig wel te maken met stevig gehoornde exemplaren. Wat te doen om te vermijden dat ik die eenling word die in de Voornse duinen aan een Schotse hooglander gespietst wordt? Gelukkig zijn er wat tips. Je kunt het beste met een stalen gezicht en kalme, zelfverzekerde tred dwars door de kudde heen stiefelen. Andere kenners zweren bij een voorzichtig omtrekkende beweging, waarbij je je zo onzichtbaar mogelijk maakt. De aanhangers van het zelfbewuste gedrag raden ons aan in geval van nood over te gaan tot luid schreeuwen en zwaaien met armen en stokken. De voorzichtigen van aard zweren daarentegen bij het neerslaan van de blik, doodstil gaan staan en geen geluid maken.

Ik waardeer dergelijke tips, want het laat ons keuzevrijheid en we kunnen gewoon naar bevind van zaken handelen. Mocht het onverhoopt uitlopen op een kwestie van oog om oog, tand om tand, dan is het dringende advies van beide partijen de aanstormende koe niet bij de horens te grijpen maar in de neusgaten. Onthoud deze tip, u kunt er uw voordeel mee doen! En het is hierbij net als bij brandinstructies: laat het niet bij doorlezen, maar doe er eens een serieuze oefening mee. Schuif het niet op de lange baan, maak er wat tijd voor vrij. Hier thuis trekken we binnenkort lootjes voor de rolverdeling. Wie wordt de argeloze wandelaar, wie de dolle stier?

Dagboeknotities van een parttime huisman.