Filmpje

Er gebeuren dingen in het verkeer waar de rillingen je van over de rug lopen. Bijvoorbeeld op de Westvoorneweg. Daar word je regelmatig ingehaald door coureurs die een onoverzichtelijke bocht als een uitdaging zien om jou en je eventuele voorganger te passeren. Soms komt er een tegenligger aan, die moet remmen. En soms moeten alle partijen stevig in de remmen.

Ik hoor van medeweggebruikers dat ze dan hun hele leven als een film voorbij zien trekken. In mijn brein is er dan juist geen ruimte voor terugblikken. Razendsnel beginnen er radertjes te draaien die verschillende versies van toekomstscenario's produceren.

Voluit remmen en recht op mijn voorganger klappen? Wat gaat degene achter me doen? Met welke snelheid komt hij mijn kofferbak inrijden? Dikke kans om als een ingeklapte harmonica te eindigen, met mijn heupgewrichten langs mijn oren.

Of zal ik proberen de berm in te sturen? Waarschijnlijk verlies ik dan de controle over het stuur. Dan eindig ik in de sloot. Dit scenario lijkt meer overlevingskansen te bieden dan de harmonicaversie. Behalve als de auto gaat rollen en ondersteboven te water gaat. Blijf ik bij bewustzijn? Hoe lang doe ik erover om de veiligheidsgordel los te maken? Als het portier in de kreukels zit, hoe kom ik er dan uit? Werkt de raambediening nog onder water?

Tenslotte: hoe lang zal het duren voor de eerste ambulance verschijnt? En hoe zit het als er gedoken moet worden? Waar is in deze regio het dichtstbijzijnde duikteam gestationeerd?

Vragen genoeg dus, die allemaal in sneltreinvaart voorbij flitsen. Voor mij is het wel het maximum wat ik in een milliseconde kan verwerken. Toch is er sinds vorige week nog een vraag aan dit rijtje toegevoegd. Het is niet fijn om uit je auto gezaagd te moeten worden terwijl je ligt te kermen of te kotsen van de pijn. Ook is het niet prettig om als een modderige dweil uit een sloot gevist te worden. Een horrorscenario. Kan het erger?

Ja! Wat als er in dit worst-case scenario passanten zijn die het tafereel gaan filmen? Stomme vraag. Het staat wel vast dat die er zullen zijn. Het is immers een kleine moeite met de smartphone. Als ze even halt houden zijn er interessante beelden te maken. Zijn ze er snel bij dan hebben ze goed zicht. Arriveren ze wat later, dan lopen er hulpverleners in de weg. Hoewel dat ook spannend materiaal kan opleveren. Een reanimatie zie je niet iedere dag van dichtbij. Gaaf om rond te twitteren of op facebook te zetten.

In die deplorabele staat zal ik dan dus door talloze mensen bekeken worden. Verschijnen er foto's van me op de site van deze krant, dan wordt mijn gezicht onherkenbaar gemaakt. Dat dan weer wel.

Hoe dan ook, ik hoop dat de hulpverleners succes zullen hebben. Dan kan ik na afloop uitzoeken hoe het juridisch zit met de privacyregeling op dit gebied. En als ik het niet red? Dan hebben de nabestaanden een spannend filmpje voor bij de crematie.