Papier hier

Ineens stonden er grote, glimmende plastic bakken op de stoep. O ja, de afvalcontainers. Na Brielle is nu Westvoorne aan de beurt voor de nieuwe manier van afvalscheiding. Ander tijdstip van invoering, maar vooral een andere aanpak. Want intergemeentelijke samenwerking is leuk, maar het moet wel gezellig blijven. En dat was het niet. Komt door de unieke identiteiten, dat matcht niet lekker. Dus doet voorlopig ieder weer zijn eigen ding, zelfs met zo'n puur technische kwestie. Eigen afvalidentiteit, zeg maar.

Ik bekeek mijn bak. Hoe zat het ook alweer? In Westvoorne gingen we niét zelf met restafval rondwandelen, dat wist ik nog. Maar verder? Een blauw deksel, zou dat voor papier zijn? Ik tilde voorzichtig het deksel op van het glanzende gevaarte, keek erin en werd acuut overvallen door hevige duizelingen. Hoogtevrees. Ik staarde in een lange donkere tunnel, waar geen eind aan leek te komen.

Resoluut klapte ik het deksel neer en reed de bak de voortuin in. Hier kon hij uiteraard niet blijven, dat zou een mooie boel worden als iedereen in de straat dat deed. Hij moest het schuurtje in, zoveel was zeker. Maar. Daar staan dus al diverse typen rijwielen plus grasmaaier, hark, schop, bezem, parasol, huishoudtrap, stapel bloempotten, afijn u kent het rijtje wel. En dan zijn wij nog niet eens types die oude kinderwagens en antieke teiltjes bewaren. Hoe nu verder? Gewoon naar binnen rijden, trekken, duwen, aanstampen, prákken desnoods en dícht die deur. Gelukt! Alleen, nu kon er geen mens meer in om een fiets, grasmaaier, hark enzovoort te pakken. Probleem dus.

Eerst toch maar uitzoeken waar 'de blauwe' nu eigenlijk voor bedoeld was, want de hele operatie riep wel vraagtekens op. Ik herlas de brief die de gemeente ons hierover gestuurd had. En verdraaid, het ging wel degelijk om de container voor oud papier en karton. 'Deze container van 240 liter kan niet geweigerd worden.' Tweehonderdveertig liter! Kan niet geweigerd worden!

Ik greep snel een stoel, want ik voelde alweer duizelingen opkomen. Dat overweldigende aantal liters. Het licht dreigende taalgebruik. Hele hoofdstukken Kafka flitsten door mijn brein, maar nee, dit was niet het moment om te gaan zitten piekeren over de uil van Minerva of andere existentiële vraagstukken. Aanpakken nu. Ik moest door met mijn leven.

Snel gooide ik twee oude kranten in de bak. Ook lag er nog een tijdschrift op tafel dat best weg mocht. En dan? Waar haal ik zo gauw tweehonderdveertig liter oud papier vandaan? Ja sorry, wij doen nogal veel digitaal. Wacht even: we hadden nog een blauwe envelop. Langzaam fladderde hij naar beneden en verdween in de donkere diepte. Toch nog een prettig gevoel. Daarbij een fijne jeugdherinnering: Holle Bolle Gijs met zijn warme stemgeluid. Papier Hier!

Inmiddels gaat het gerucht dat je de blauwe toch mag weigeren. Per 1 juli al. Dat bericht ontvangen we vast nog per post. Heb ik meteen weer een envelop. Nee, niet Kafka gaan herlezen! Gooi ook maar gauw in de blauwe bak.