Het onderwijs

Een poosje geleden staakten de leerkrachten. De werkdruk is te hoog en ze worden niet goed betaald. Er is sprake van een groeiend personeelstekort. Want wie heeft er nou zin om keihard te werken in een beroep dat steeds minder aanzien krijgt? Dat was vroeger wel anders. Wij hadden een diep respect voor onze meesters en juffen.

Er was een tijd dat ik wel wat zag in een toekomstig beroep als onderwijzer. Er zat er immers de hele dag een voor mijn neus, ik had een aardig beeld van zijn werkzaamheden. 's Morgens kwam hij binnen, checkte even of we allemaal present waren en dan knalde hij het hele schoolbord vol met ellenlange sommen.

Vervolgens zaten wij urenlang op te tellen, af te trekken, te vermenigvuldigen, te (staart!)delen, wortel te trekken en wat dies meer zij. Op het laatst kwam hij zelfs aanzetten met breuken die je met elkaar kon vermenigvuldigen en indien gewenst – en hij wenste dat – door elkaar kon delen. Er waren trucjes die we feilloos leerden uitvoeren. Maar tegenwoordig kan ik er 's nachts nog wel eens over piekeren: het is een koud kunstje om vierzesde door drievierde te delen. Maar waarom zou je? Misschien werd dat erbij vermeld en heb ik het gemist.

's Middags hadden we een soortgelijk ritueel, maar dan met taal. Nu kraste hij met zijn krijtje lange zinnen op het bord die 'ontleed' moesten worden. Zinsdelen, woordsoorten, het kon niet op. Doodstil zaten we in onze schriften te pennen. Maar daar ging het mij niet om. Ik had meer oog voor de bezigheden van de onderwijzer. Die zagen er beslist aanlokkelijk uit.

Zodra wij over onze schriften gebogen zaten, kwam er een meisje uit de zesde klas binnen met een kopje koffie ('s middags thee). Meester schoof zijn stoel achteruit, vouwde zijn krantje open en stak een sigaret op. Als je niet teveel achterin zat, en je snoof diep in, dan kon je er lekker van meegenieten. Soms ritselde hij met zijn krant, keek even op, en verdiepte zich vervolgens weer in het wereldnieuws. Minstens eens per week kwam een jarige leerling uit een andere klas hem een gebakje aanbieden.

Denk niet dat ik zijn werk wil bagatelliseren. Want tussen de reken en taal-bedrijven door leerde hij ons ook andere nuttige dingen. Ik weet waar Scharnegoutum ligt. Bovendien ken alle hoofdsteden van Europa op mijn duimpje. Dat er in 1600 een slag bij Nieuwpoort was, zal ik zeker nooit vergeten. En hoewel voor de eerste auto in een rouwstoet de normale voorrangsregels gelden, hebben de volgauto's als er eenmaal gepasseerd wordt áltijd voorrang, ongeacht van welke kant de stoet komt en of die afslaat of niet. Dit betreft dus kruispunten zonder verkeerslichten, haaientanden of voorrangsborden.

Mensen willen dit nog wel eens vergeten. Ik niet en dat komt door onze meester.

Hij was immer relaxt en wist alles. Een fantastisch beroep. Maar tijden veranderen. Ik heb het allemaal niet kunnen volgen, maar dat er wat is misgegaan in het onderwijs staat vast. Wie weet nog waar Scharnegoutum ligt?