Ruurd Herrema

"De rubriek heet 'Zo maar een Briellenaar'. Maar ik ben geen Briellenaar. Ik ben geboren in het Friese Blijnse, vlakbij Harlingen. Is dat erg? Maar ik woon wel al vanaf 1971 in Brielle. Op de kop af 49 jaar. Dat is natuurlijk al een hele tijd." De pretoogjes verraden, dat de inmiddels 86 jarige Ruurd, best zijn verhaal wil doen . "Als het ons hier in het westen niet had bevallen, waren we wel uit Brielle weggegaan. Ik ben hier gekomen, omdat ik na mijn vaartijd aan de wal wilde gaan werken. In die tijd was 'de hele wereld mijn wereld'. Ik nam ontslag als werktuigkundige. Aansluitend daarop kon ik aan de slag bij de chemische fabriek van DSM in de Botlek. Die kans heb ik gepakt."

Het echtpaar Herrema heeft zich nooit op een bijzondere manier moeten aanpassen aan het nieuwe leven in het westen. "Ik weet nog goed dat er bij ons, een paar deuren verder, vijf nonnetjes woonden. Die bracht ik nog wel eens een met mijn auto naar de kerk in de Nobelstraat. Ik zei ooit tegen hen, dat ze na de dienst gerust een bakkie koffie konden gaan drinken bij mijn vrouw. Dat was niet tegen dovemansoren gezegd. Zo hebben die nonnen, zonder dat ze het wisten, ons in onze begintijd geholpen om ons in Brielle snel thuis te gaan voelen. Dat was vooral voor mijn vrouw prettig. Zij had nog nooit buiten Friesland gewoond".

"Ik heb bij de DSM 25 dienstjaren vol gemaakt en toen ben ik met pensioen gegaan. Even overwogen we om na mijn pensionering terug te gaan naar Friesland. Dat kwam er niet van." Twee zonen, een kleinkind en inmiddels al weer één achterkleinkind, hebben bij ons besluit een belangrijke rol gespeeld." Stil gezeten heeft Ruurd na zijn pensionering nauwelijks. "In hetzelfde jaar van mijn pensionering ben ik als 'bezorger' aan de gang gegaan bij 'tafeltje dek je.' Vorig jaar ben ik ermee gestopt. Ik had 22 jaar lang maaltijden bezorgd. Eerst waren het warme maaltijden. De mensen konden zo aan tafel, als ik langs geweest was. Later werden het gekoelde maaltijden, die de mensen zelf opwarmden. Het is na al die jaren goed geweest om te stoppen. Het zetje om er een punt achter te zetten, werd gegeven door een nieuwe vrijwilliger die mijn opvolger werd. Aan hem kon ik met een gerust hart mijn taken overdragen." Ruurd deed meer vrijwilligers werk. "Tot mijn zeventigste mocht ik achter het stuur in de buurtbus. Toen moest ik er mee stoppen i.v.m. mijn leeftijd. Ik heb in die zeven jaren menig passagier naar zijn bestemming gebracht." Alles bij elkaar heeft Ruurd veel tijd en energie gestopt in het een beetje beter maken van de maatschappij. "Ik deed dat altijd met veel plezier. Maar er komt een tijd dat je ook met het vrijwilligerswerk moet stoppen. Ik hoop dat ik samen met mijn vrouw Annie hier in Brielle oud mag worden." Dat hij al 86 jaar is en zich nog niet echt oud voelt, is misschien wel dat Ruurd het meest typeert.