Afbeelding
Zomaar een Briellenaar

Bill Paterson

Algemeen 667 keer gelezen

Praten met Bill Paterson blijkt een aangename kluif. Zijn verhaal begint in zijn geboorteland Schotland. Daarna heeft hij het al snel over zijn komst naar het vasteland van Europa.

"Ik verhuisde,in 1974 samen met mijn vrouw Lorna, met wie ik bijna vijftig jaar getrouwd ben, naar Rotterdam. Tijdens een vakantie in Frankrijk hadden wij Rotterdammers leren kennen. We hadden verteld dat we een paar jaar buiten Schotland wilden gaan wonen. Al binnen één jaar na ons eerste contact met die Rotterdammers, hadden we beiden in Nederland een baan gevonden. Lorna en ik konden, allebei als fysiotherapeut, aan de slag in respectievelijk het Sophia kinderziekenhuis en het Dijkzigt ziekenhuis." Vijf jaar later verhuisden de twee naar Brielle. "We waren een paar maal in Brielle geweest; een prachtige plaats om je gezin groot te brengen. Ik bleef, toen we in Brielle woonden, nog even actief als rugbyspeler in Rotterdam. Toen eenmaal onze twee zonen oud genoeg waren, wilden ze gaan voetballen. Terug naar Schotland kwam niet meer in ons op. Ik stopte met rugby en kwam bij sc Voorne en later bij Wit-Rood-Wit terecht. Daar heb ik vaak langs de lijn gestaan en allerlei vrijwilligerstaken uitgevoerd. Dat was een mooie tijd."

In 2010 ging Bill met vervroegd pensioen. "Het was een enorme verrassing dat ik bij die gelegenheid de Erasmusspeld van de gemeente Rotterdam kreeg opgespeld. Ik had me in de loop van de jaren gespecialiseerd in zorg voor patiënten met een longaandoening. Ik heb mooi en belangrijk werk mogen doen." Bill heeft het de laatste jaren druk als vrijwilliger en als opa. "Elke dinsdag pas ik op twee van mijn acht kleinkinderen en één maal per week ben ik chauffeur op de Jumbobus. Allebei is het heerlijk om te doen." Dan begint Bill te vertellen over het Longfonds, het Longpunt Dirksland en de zorggroep Haringvliet. "Mensen zijn, bij alles wat ik doe, belangrijk. Voor patiënten met een longaandoening geldt dat in het bijzonder. Ik heb geleerd dat het heel belangrijk is dat longpatiënten worden begeleid, dat ze worden gehoord, dat ze goeie voorlichting krijgen en dat ze in contact komen met andere longpatiënten. Nou, daar zet ik me graag voor in. Ik organiseer inloopmiddagen, geef af en toe een lezing en luister vooral naar wat ze te zeggen hebben." En dan komt het gesprek op Schotland en Nederland. "Het grootste verschil is het landschap. In Nederland kan je heerlijk fietsen. Schotland heeft zijn ruige natuur, rotsen, lavavelden, en zijn kliffen. Ik kom nog heel graag in Schotland. Ik geniet er elke keer weer van. Maar als ik eenmaal weer in Nederland ben, voel ik me er helemaal thuis."

Tot slot volgt de uitsmijter. "Tijdens een prachtig ceremonie in het oude stadhuis hebben wij afgelopen september de Nederlandse nationaliteit aanvaard. En daar zijn we trots op!"

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant