Vreemde wereld

Wat kan de wereld snel veranderen. Niet alleen de grote, wijde wereld met spannend nieuws uit Amerika, China, Spanje en Italië, maar vooral onze kleine, dagelijkse wereld. Er hangt een sfeer die je normaal alleen in films ziet. Geen nacht- of daglang, maar alweer wekenlang. Wat was het spookachtig op 1 april in Brielle. De zonnige, doodstille straten vol vlaggen. Een onwerkelijke, dreigende sfeer, alsof er ieder moment iets verschrikkelijks kon gebeuren.

Eigenlijk is die dreiging niet onwerkelijk. Ieder moment kunnen we allemaal ernstig ziek worden. Als je met je blote handen een besmet winkelwagentje pakt. Of een vieze deurknop, of trapleuning. Als iemand dichtbij je een hoestbui krijgt. Als je in een winkel achter de kassa staat en een klant tóch weer even over de balie leunt om iets te vragen. Als je bijna ondersteboven gelopen wordt door iemand die kennelijk verward is. Als je als eenzame wandelaar in de polder rakelings gepasseerd wordt door een groep zwetende, hijgende wielrenners. Of als je als bewoner van een zorginstelling geholpen wordt door een medewerker die zich niet goed voelt, maar toch is komen werken, want het is alle hens aan dek zolang de thermometer geen verhoging aangeeft.

De meeste mensen zijn zich van dit gevaar goed bewust en het is opvallend hoe snel iedereen zich heeft aangepast. Zwijgende eenlingen die zo efficiënt mogelijk hun winkelwagen langs de schappen manoeuvreren, steeds beleefd uitwijkend voor anderen. Geen gezellige praatjes meer, geen gelach, geen versperringen van groepjes 'vergaderende' dames. (Nee, heren deden dit al nooit!) Het bedeesd om elkaar heen cirkelen op de trottoirs. Dat is dan nog alleen wat je buiten op straat ziet.

Binnenshuis spelen zich andere taferelen af. Vaders en moeders die dagenlang aan de keukentafel achter de laptop zitten, de ene helft van de dag ploeterend voor de baas, de andere helft met hun kroost. Het onderwijs blijkt veel gecompliceerder dan je altijd dacht. Maar je steekt er mooi zelf ook weer wat van op.

Na wekenlang op elkaars lip zitten, begint het overal wel enigszins te piepen en te knarsen. Kinderen missen hun onderwijzers en klasgenoten, ouders hun sportclub, kaartclub, muziekvereniging, kroeg en grootouders hun kleinkinderen. Toch is dat niet het ergste. Wat ons vooral benauwt: hoe lang gaat dit nog duren? Hoe moet dit verder? Zo kunnen we toch niet doorleven? En als alles, ooit, op een goede dag, weer voorbij is: hoe veilig is het dan eigenlijk om weer naar school of de kaartclub te gaan? Moeten we afstand van alles en iedereen houden tot er een vaccin uitgevonden wordt?

Voorlopig gaan we er het beste van maken. Niet alleen goed voor onszelf zorgen, maar ook denken aan mensen die nu extra kwetsbaar zijn. Help die oude buurman met de boodschappen, zodat hij niet zelf door de supermarkt hoeft te schuifelen! En burgemeesters, zou u ons in deze moeilijke tijd wat extra willen betwitteren? We hebben niet alleen bemoediging nodig van de koning en de premier. We willen nu allemaal voelen dat we een burgervader hebben. We hebben u nodig. Meer dan ooit!