Ria Walgien

Ria Walgien woont sinds 1980, samen met haar man Hans, in Brielle. Ze werd geboren in Ouderkerk aan de Amstel en kwam door een nieuwe baan van haar man via Haarlem in Brielle terecht.

"Ons eerste jaar in Brielle was best wel een dingetje. Langs de bedrijven in Europoort kwam ik voor de eerste keer deze kant op en dacht; wat moet ik hier tussen al die stank, schoorstenen en fabrieken.

Al snel na onze verhuizing leerde ik Brielle kennen, het strand, de duinen en de verschillende fietsroutes." En dat beviel haar wel. "Hier in Brielle wordt van alles georganiseerd, zoals het vertelfestival, uiteraard het 1-aprilfeest en het Foodtruck festival. In Brielle is veel te doen en natuurlijk is het stadje op zichzelf al een hele belevenis. Op elke hoek van de straat proef en ruik je de rijke geschiedenis van den Briel."
Er kwamen twee zoons. "Dat maakte het werken lastig. In Haarlem behaalde ik mijn diploma als verpleegkundige. Ik werd eerst oproepkracht bij 'de Plantage'. Uiteindelijk kwam ik bij het verpleegtehuis in vaste dienst. Dat is al weer meer dan 37 jaar geleden. Later werd ik parttime avond- en nachthoofd. Daarna ben ik op een afdeling als verpleegkundige gaan werken. Natuurlijk heb ik het in Brielle en bij 'de Plantage' naar mijn zin. Anders was ik er allang mee gestopt en uit Brielle weggegaan."

Als vanzelf komt het gesprek op het Coronavirus. "Het werken is voor het personeel de laatste vijf weken een moeilijke klus geworden. We moeten rekening houden met allerlei beperkingen, zoals het 1,5 meter afstand houden. Maar de problemen zijn door het virus bij onze bewoners nog veel groter. Zij mogen geen bezoek ontvangen. Ze mogen niet even Brielle in, ergens iets gaan eten of drinken of hier of daar een uurtje op bezoek gaan.

Ouderen met dementie hebben het extra zwaar. Het is hen nauwelijks uit te leggen wat er in deze roerige tijden allemaal speelt. Hun dag is in deze weken anders dan anders." Hoe moeilijk het soms ook is; lang niet alles is kommer en kwel in 'de Plantage'. "We hebben gelukkig tot nu toe geen besmetting in huis. We doen onze uiterste best het zo te houden. Maar je weet het maar nooit. De activiteitenbegeleiders zetten al weken lang een tandje bij en gaan dagelijks met een enkeling of in een klein groepje aan de slag. We leren de bewoners om te gaan met Skype en videobellen. De vrijwilligers mogen nu niet binnen komen. Die mensen missen wij enorm. Het personeel mist ze, maar de bewoners nog veel meer." En dan zegt ze tot slot, wijs geworden door alle levenservaring in de afgelopen 65 jaren; "ik probeer elke dag te denken in mogelijkheden en de beperkingen te accepteren zoals ze zijn. Dat houdt me op de been."