Afbeelding
Dagboeknotities

Vrijheid

Algemeen 363 keer gelezen

Onze premier had geen prettige boodschap vorige week. De deur naar de vrijheid wordt binnenkort slechts op een piepklein kiertje opengezet. Dat was een fikse teleurstelling. Stiekem – soms openlijk – had men er meer van verwacht. Tegen beter weten in. Want iedereen heeft gezien hoe het aantal nieuwe besmettingen en doden tergend langzaam daalt. Twee of drie weken na de ingang van de maatregelen zou die lijn toch pijlsnel naar beneden moeten afbuigen? Niet dus.

Maar de aanpak wérkt wel, zij het in slakkengangtempo. Dus moeten we doorzetten. Rutte was zo duidelijk als een ouderwetse bovenmeester met ijzersterke didactische vaardigheden. Hij schetste de situatie, gaf een uiteenzetting van de feiten, herhaalde dit, herhaalde het nog eens en herhaalde het voor alle zekerheid een laatste keer: Mensen, de situatie blijft gevaarlijk. Wees voorzichtig, blijf zoveel mogelijk thuis! Mag de premier in normale tijden nog wel eens in wollige taal om de hete brij draaien, dit keer was zijn boodschap zo helder als glas.

Des te vreemder was het om meteen de volgende dag een verandering te zien op straat: het was drukker. Meer verkeer op de wegen, meer fietsers op pad en de eerder zo eenzame wandelaars leken langzamerhand samengeklonterd tot kleine groepjes, al dan niet op anderhalve meter afstand van elkaar. De mensen zijn het zat. Ze vinden dat dit leven vol beperkingen niet vol te houden is. Ze snakken naar vrijheid.

Hoogbejaarden halen deze dagen herinneringen op aan de oorlog. Dát was pas onvrijheid. Ook mensen die de afgelopen decennia hier naartoe gevlucht zijn uit oorlogssituaties of dictaturen kunnen een verbaasde glimlach over het gemor nauwelijks onderdrukken. Zij zaten indertijd heus niet veilig thuis met een goed gevulde koelkast en prima werkende WiFi. Zien we hier nu sluipschutters? Kun je ieder moment van je bed gelicht worden? Heeft er al iemand urenlang rammelend van de honger in een rij gestaan voor een kom waterige soep? Ben je al op je fiets zonder banden naar Friesland gefietst om te kijken of ze daar misschien nog aardappelen hebben? Ben je je woning en al je bezittingen kwijtgeraakt door een bombardement? Is je familie via Westerbork afgevoerd in veewagens naar 'onbekende bestemming'?

Het is goed om elkaar eraan te herinneren dat dit alles nog maar 75 jaar geleden in ons land actueel was. En op heel veel plekken in de wereld is het nog steeds zo. Oorlogen en andere rampen zijn van alle tijden. De pandemie die we nu meemaken is niet de eerste die de mensheid treft en zal zeker niet de laatste zijn. Voor de meeste Nederlanders is dit de eerste wereldwijde ramp waardoor we in ons dagelijks leven getroffen worden.

Daar zijn we na zes weken nog niet aan gewend. Maar ons uithoudingsvermogen is toch hopelijk wel rekbaarder dan die paar weken? We kunnen toch nog best even de tanden op elkaar zetten? Wij zijn toch dat volk van 'Luctor et Emergo'?

Laten we dit jaar op 4 en 5 mei extra stilstaan bij alles wat we nog wél hebben.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant