Veteraan Aart Oudwater: 'Jammer dat Veteranendag niet door gaat...'

Rockanje - Aart Oudwater is geboren en getogen in Rockanje en onlangs vierde hij zijn 78e verjaardag. Sinds 1971 woont hij samen met zijn vrouw Roos aan de Middelweg waar beiden nog dagelijks met hun grote passie tuinieren bezig zijn.

Aart was timmerman van beroep en werkzaam bij de firma Zoetemeijer in Rockanje toen hij moest opkomen voor militaire dienst in oktober 1961. De toen 19-jarige Aart, die tot de infanterie behoorde, zat bij de laatste groep versterkingen die in 1962 per vliegtuig naar Curaçao en vandaar per 'Zuiderkruis' naar Nieuw-Guinea werd vervoerd. Zijn standplaats werd Fak-Fak.

Het westelijk deel van Nieuw-Guinea maakte vroeger deel uit van Nederlands-Indië, maar was eind 1949 buiten de soevereiniteitsoverdracht aan Indonesië gebleven. De Indonesische leider Soekarno wilde het echter zo snel mogelijk inlijven. De Indonesische militaire dreiging nam vanaf 1958 flink toe, zodat Nederland de troepensterkte tot ongeveer 10.000 militairen opvoerde. In de periode 1950- 1962 zijn in totaal ongeveer 30.000 Nederlandse militairen ingezet in Nieuw – Guinea. In augustus 1962 werd duidelijk dat Indonesië een grote invasie voorbereidde en dat Nederland geen steun van bondgenoten hoefde te verwachten. Daarom droeg Nederland het gebied in oktober 1962 over aan de VN die het enkele maanden later weer aan Indonesië overdroegen.

'Toen ik werd opgeroepen voor militaire dienst, moest ik me melden in Venlo', vertelt Aart. 'Dat was in die tijd een hele reis met het openbaar vervoer. Daar deed je gewoon een halve dag over. Na de opleiding in Venlo, ben ik naar Ermelo gegaan en daar zat ik bij het 41e bataljon stoottroepen. Halverwege een mars, werden we opgehaald en hoorden we dat we naar Nieuw-Guinea werden uitgezonden. En eigenlijk was er toen sprake van dat de diensttijd misschien wel korter zou worden. Maar in plaats daarvan werd het Nieuw-Guinea en hoe lang dat zou gaan duren, wist niemand. Maar het gebeurt en overkomt je, en je moet erheen. Het was best een spannende tijd. Niet alleen om erheen te gaan, maar vooral ook vanwege de vraag 'wanneer kom je terug? En kom je wel terug...?' Ook het contact met thuis wordt dan allemaal ineens anders. Alles ging toen met handgeschreven brieven, dat is wel wat anders vergeleken met hoe het nu gaat. Gelukkig kreeg ik best wel veel brieven, welke ik overigens allemaal heb bewaard. We zijn toen met het vliegtuig naar Curaçao gegaan en daar zijn we ingescheept op de 'Zuiderkruis' en verder gevaren naar Nieuw-Guinea. Uiteindelijk heb ik er maar zo'n zeven maanden gezeten. Voor de Indiëgangers was dat wel anders. Die konden na Indië door naar Nieuw-Guinea, terwijl ze al heel veel hadden meegemaakt. Daar is het ook veel heftiger geweest. In Nieuw-Guinea zaten we eerst in de kazerne en later in huisjes. Wat ik me nog goed kan herinneren uit die tijd, zijn de optredens van de artiesten, zoals Anneke Grönloh. Haar liedje 'Brandend Zand' heeft altijd veel mij voor mij betekent. Dat brengt je als het ware weer terug in de tijd.'

De terugreis vanuit Nieuw-Guinea werd door de militairen als zeer luxueus ervaren. Dat gebeurde namelijk met het passagiersschip de 'Seven Seas' die op de kade van de Koninklijke Rotterdamse Lloyd hartelijk werd begroet door zo'n 2.000 mensen. Het passagiersschip hing scheef, omdat alle soldaten aan één kant over de reling hingen om de taferelen op de kade te kunnen aanschouwen. Ook Aart weet zich deze reis nog goed te herinneren. 'Het was echt heel erg luxe én er was een hoop bier aan boord', vertelt hij lachend. 'Wat echter wel tegenviel, is dat toen ik terug kwam, mijn 18 maanden er nog niet opzaten. Dus ik moest nog een paar maanden naar Ermelo. Die omschakeling is zo groot, dat dit eigenlijk niet goed werkt. Je hebt tenslotte een spannende tijd achter de rug en het gevoel dat je je taak wel volbracht hebt. Daarbij was het toen ook nog eens een hele strenge winter, dus het was ook nog eens afzien. Pas in het voorjaar, in maart, zat het er voor mij eindelijk op. Daarna ben ik uiteraard nog wel op herhaling geweest. Dat was in 1968.'

'Ik heb gelukkig nog steeds goed contact met meerdere dienstmaten. We spreken nog af met elkaar en zien elkaar natuurlijk ook op de veteranendagen. Helaas is dat dus iets, wat dit jaar niet plaats kon vinden. En dat vind ik echt heel erg jammer, want ik keek daar altijd erg naar uit. Ook naar de jaarlijkse veteranendag hier in Westvoorne. Verder ben ik lid van de VOMI (Vereniging Oud-Militairen Indië en Nieuw-Guineagangers) en de Wapenbroeders. Die zijn inmiddels samengegaan, omdat de groep veteranen steeds kleiner wordt.'

Behalve Aart, zaten er overigens meer dienstplichtige militairen uit onze regio in Nieuw-Guinea. Dat waren de toen 21-jarige Huib Koppenol uit Tinte, de 20-jarige Bart Dijkstra uit Oostvoorne, de 19-jarige Willem Lugtenburg uit Rockanje, de 21-jarige Koos Mol uit Oostvoorne en de 21-jarige Arie v.d. Handel uit Oostvoorne.