Testen en knuffelen

Eerst kon er nauwelijks getest worden; geen materiaal, geen capaciteit. Daarna konden mensen in cruciale beroepen getest worden. Daarna was er onvoldoende testmateriaal. Daarna kon iedereen met klachten getest worden. Daarna kwamen de mensen niet. Daarna kwam er een dringende oproep: laat je testen. Daarna kwamen er meer mensen en was er weer onvoldoende capaciteit. Daarna kon iedereen die het wilde zich laten testen. Toen liep de wachttijd op. Daarna konden reizigers zich laten testen op Schiphol. Maar niet iedereen. Onvoldoende capaciteit. Daarna wilden ook mensen zonder klachten zich laten testen. Toen kwam er een oproep dat dié niet moesten komen.

En dat is dan nog maar een korte samenvatting van wat er gebeurde. Er waren allerlei problemen, verschillende meningen, botsende opvattingen. Niet zo gek als er net een pandemie is uitgebroken met een onbekend virus. Maar inmiddels zijn we een half jaar verder. En ‘de mensen thuis’ krijgen de indruk dat er maar wat aangerommeld wordt. Met het gevaar dat ze zelf ook maar aan gaan rommelen. Precies de mentaliteit die in een crisissituatie levensgevaarlijk is.

Het schrijnendste voorbeeld was de minister-bruidegom. Je zou zeggen dat iedereen met normaal boerenverstand kan bedenken dat afstand houden op een bruiloftsfeest een onmogelijk opgave is. Dus als je het niet wil laten bij een gang naar de burgerlijke stand met z’n tweetjes, dan organiseer je een knalfeest zodra er een vaccin is. Een spetterend feest waarop je niet alleen veilig je eigen, maar ieders schoonmoeder kan omhelzen zo vaak je maar wilt. En ook met de rest van de feestgangers kun je dan dansen, zingen, springen en knuffelen tot de dageraad aanbreekt.

Als iemand die rechten studeerde, promoveerde, advocaat werd, hoogleraar en minister van Justitie en Veiligheid dit niet zelf kan bedenken en kennelijk ook geen vrienden of adviseurs om zich heen heeft die hem even bijsturen, wat moeten we dan verwachten van ‘de gewone man’?

Een bruiloftsfeest kan makkelijk een poosje uitgesteld worden. Maar alle ‘gewone mannen’ die hun schoonmoeder in eenzaamheid moesten laten sterven omdat het te gevaarlijk was om haar in haar laatste momenten nog even te knuffelen, hadden die luxe niet. Zij moesten binnen een paar dagen een begrafenis organiseren, waarbij de meeste genodigden de plechtigheid slechts konden volgen via internet. De weinigen die wel aanwezig mochten zijn, werden niet geknuffeld.

Wie ook al geen mogelijkheid tot uitstel hebben, zijn al die ‘gewone mannen’ die de komende tijd hun baan gaan verliezen. De huur, de verzekeringen, de belastingen, de boodschappen moeten gewoon op tijd betaald worden. Wie gaat hen knuffelen? Deze ‘gewone mannen’ zitten in de penarie als gevolg van maatregelen die de regering noodzakelijk achtte voor de maatschappij. Maatregelen die kennelijk wel ongestraft overtreden konden worden door een minister. Dat geeft het pijnlijke gevoel dat er met twee maten gemeten wordt. Dat er een scheiding is tussen ‘zij’, de elite, en ‘wij’, het gewone volk. Een gevoel dat in crisis tijd levensgevaarlijk is.