Afbeelding
Martin van Gurp
Zomaar een Briellenaar

Jan Slotboom

Algemeen 1.409 keer gelezen

Jan Slotboom woont in Brielle. Hij is er niet geboren. Dat was in het Rotterdamse Hoogvliet, zo'n zeventig jaar geleden. Hij heeft heel wat mee gemaakt. Ook nu nog is hij, als gepensioneerd man, druk bezet. Maar door het coronavirus staat veel op een laag pitje.

“Ik groeide op in een gezin met nog drie broers en twee zussen. Daar was niks mis mee. Ik kreeg verkering, trouwde en ging wonen waar mijn meisje toen ook woonde; Vierpolders. We kregen een zoon en dochter. Ik had niks te klagen.” Op den duur hield zijn huwelijk echter geen stand. “Maar er kwam al snel een nieuwe liefde op mijn pad. Dat was de reden voor mijn tweede verhuizing. Ik verkaste naar Den Briel en trok bij haar in. Inmiddels zijn we al weer jaren getrouwd.”

Jan heeft altijd hard gewerkt. Hij begon ooit, na de havenvakschool, in een Rotterdams pakhuis. “Ik werkte later ook nog in een vatenfabriek en een paar jaar als cv-monteur. Dat alles heb ik altijd met plezier gedaan.”

In 1976 werd Jan postbesteller bij de PTT. Via via hoorde hij over de mogelijkheden bij de P.T.T. "Toen ik de kans kreeg daar aan de slag te gaan, heb ik die kans met twee handen tegelijk gegrepen. Ik ben er nooit meer weggegaan. Tot aan mijn pensioen in 2013 was ik dagelijks in de buitenlucht te vinden. Op het laatst heb ik ook nog even als lokettist gewerkt. ”

Den Briel is de plaats waar hij altijd wil blijven wonen. “Ik ken er elk straatje en steegje. Alleen de nieuwbouwwijken van de laatste zeven jaren ken ik niet goed. Daar heb ik nooit gewerkt. Je moet eens weten hoeveel mensen ik in de loop van de jaren heb leren kennen. Ik ben misschien wel bij iedereen in Oostvoorne, Brielle en Rockanje aan de deur geweest. Ik kan al die mensen niet missen. En als het zo uit kwam, liep ik trouwens ook wel postwijken in Hellevoetsluis."

Sinds jaar en dag is Jan verbonden aan VV Vierpolders. “ Het samen met andere vrijwilligers van de club bouwen van de nieuwe kantine was een bijzondere klus, waar ik met plezier aan terug denk. Ik was seizoenen lang KNVB-voetbalscheidsrechter. Door mijn leeftijd kan dat niet meer. Ik heb het altijd met veel plezier gedaan. Tegenwoordig fluit ik nog bij de jeugd en wordt ik nog wel eens gevraagd een vriendschappelijk partijtje bij de senioren van vvBrielle. Als ik zo'n vraag krijg, zal ik, als het effe kan, 'ja' zeggen. Voetbal is leuk en het wereldje van het voetbal ook. Corona gooit de laatste maanden flink wat roet in het eten. Jammer genoeg is dat even niet anders.”

Er is nog meer in zijn dagelijks leven. “Eén tot twee keer per week rij ik als vrijwilliger de Jumbobus. Dan ga ik mensen die niet goed ter been zijn, thuis ophalen. Ik rijd ze naar de Jumbo en na het boodschappen doen, zorg ik er voor dat ze ook weer thuis komen.” Jan is enthousiast als hij hierover vertelt. Zijn ogen twinkelen. “Sta ik een keer te wachten bij de voordeur. Maar mevrouw komt maar niet opdagen. Ga ik via de achterdeur naar binnen en vind ik haar liggend op de grond. Dat was wel even schrikken. Gelukkig is alles uiteindelijk weer goed gekomen. Wat ik maar zeggen wil, is dat je als chauffeur van het Jumbobusje meer doet dan alleen maar het halen en brengen. Hun wekelijkse ritjes zijn meer dan alleen boodschappen doen.”

Vooral het plezier dat de mensen uitstralen, doet Jan goed. “De mensen lachen, praten en informeren elkaar over van alles en nog wat. Ze laten zien, zonder dat ze het echt zeggen, dat ze de ritjes prettig vinden. Ik merk dat aan alles. Als ik zie, dat ze, met een tas vol boodschappen, onder elkaar nog gezellig een kopje koffie drinken, is mijn dag weer helemaal goed. Daar doe ik het voor.”

Het gesprek loop ten einde. Jan zegt: "laten we de foto bij het hout in de tuin maken, Hout sprokkelen is een hobby van mij geworden. Mijn kachel is er goed voor. Ik vind het een sport om altijd voldoende in voorraad te hebben. Vuurtje stoken deed ik als kind al graag."

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant