An Philipse

Een gesprek met An Philipse is niet niks. Ze heeft veel te vertellen. An heeft het niet zo maar over ditjes en datjes, maar over onderwerpen die echt hout snijden.

An werd geboren in Kerkdriel, een dorpje op de grens van Gelderland en Brabant op zo'n 13 kilometer afstand van Den Bosch. “Ik kwam in 1963 naar Den Briel om te trouwen met mijn grote liefde Ed. Mijn schoonvader en daarvoor zijn vader, hadden in Den Briel een dansschool en later een bioscoop die volledig verbouwd werd.

Het ondernemen zat het echtpaar Philipse in het bloed. “Ik had wel oren naar een eigen zaak en begon in 1964 een slijterij in de Voorstraat. Ed kwam zo'n vijf jaar later, vanuit het familiebedrijf, ook in de slijterij.” An werd een echte en serieuze wijnkenner. “In 1973 werd ik wijn-ambassadrice en vanaf 1975 heb ik zo'n acht jaar les gegeven aan de wijnacademie. In die tijd stond ik aan de wieg van de Nederlandse vereniging van vinologen. Van die vereniging ben ik nog steeds erelid.” Dan is het genoeg over de wijn. An vertelt over de oorlogsjaren, het door de Duitsers fusilleren van haar vader, de evacuaties, het slapen in de schuilkelder en de sirenes. “Ik heb mijn oorlogsverhaal uitgebreid verteld en opgeschreven. Dat deed ik voor het nageslacht. Dat ze weten hoe het geweest is.” Er was veel verdriet in die jaren, maar ook een jeugd waarin An kind kon zijn. "Als kind ben ik nooit iets te kort gekomen. Het scheerkistje van mijn vader heb ik als herinnering hier nog in de kast staan. Ik was nog maar zes jaar toen ik hem verloor."

“Den Briel; ik woon er nu al ruim 58 jaar. Wij hebben hier onze drie zoons gekregen. We hebben er gewerkt en wij wonen er nog steeds. Den Briel was en is belangrijk voor ons. We hebben hier heel veel herinneringen gemaakt, waar we samen met plezier op terug kijken. Ik heb het runnen van onze slijterij in de Voorstraat beleefd als een hobby. We maakten jaren lang veel meer werkuren dan 40 in de week.. Dat deed ik nooit met tegenzin. Elke dag stapte ik met een glimlach de zaak binnen. Je hobby oefen je nu eenmaal graag uit,” zegt An met een glimlach.

Pratend over Den Briel zegt An dat het Maarland, wat haar betreft toch wel het mooiste stukje is van al het fraais dat Den Briel rijk is. "Neem nou de mooie geveltjes, de huizen, de haven en alle straatjes.“ Dan slaat ze een andere weg in en gaat ze verder. "Maar veel meer dan huizen, gebouwen of straten gaat het in het leven om mensen. Ik zeg altijd maar, 'Aandacht geven kost niks'. Neem nou de mensen die dag in dag uit het karretje bij de supermarkt voor je schoonmaken. Daar wil ik graag bij stil staan. Het zijn de mensen die voor mij het verschil maken. En dan: “ ik denk aan het 1 april feest met de altijd grote aanloop, de mannen en vrouwen die even binnen lopen en vragen hoe het gaat. Of ze nog wat kunnen doen voor ons. We worden werkelijk nooit vergeten. Ze zijn stuk voor stuk goud waard. Het draait in het leven om mensen en niet om dingen.”

Terug naar Den Briel. “De Noorderpoort en wat ze daar willen gaan bouwen. Weten ze niet dat de Voedselbank het geld veel beter kan gebruiken, dan zoiets als een houten skelet voor heel erg veel geld te laten neerzetten? Ik begrijp het werkelijk niet! Ik heb het er niet over of zo'n houten skelet mooi is of niet. Over smaak valt niet te twisten. Het gaat wat mij betreft om heel iets anders. Voor mij is het verspilling van geld. Maar goed, Ik wil niet te veel mekkeren en de positieve kanten van het leven blijven zien."

Dan heeft An nog wel iets anders op haar lever. “Bij het binnen rijden van Den Briel kom je als eerste bij de rotondes. Daar is het groen meestal behoorlijk verwaarloosd. En wat zegt de gemeente, toen ik het er eens over had? Dat is ons pakkie aan niet. De provincie moet daar voor zorgen. Nou, dat snap ik niet. Ik zeg toch ook niet; ik zeem de ramen aan de binnenkant van mijn woning en de buitenkant moet de gemeente maar doen.”