Leed meten
Jongeren hebben het moeilijk. Ze kunnen niet naar school of universiteit. Zo missen ze allerlei sociale contacten die belangrijk zijn voor hun ontwikkeling. En ze lopen leer- of studieachterstanden op. Dat wordt opgeblazen tot een probleem van gigantische proporties. Natuurlijk is het onaangenaam en vooral voor de zwakkeren in de samenleving met een onrustige thuissituatie zéér ongunstig. Voor die groep moet extra aandacht en noodopvang georganiseerd worden en dat gebeurt ook.
Maar tegen de rest zou ik zeggen: maak er niet zo’n drama van. Duizenden gingen je voor in het missen van een school- of studiejaar. Dat haal je later met gemak weer in. Vraag maar eens aan al die negentigplussers die deze week in sneeuw en ijzel in de rij stonden voor hun prik. Vijf jaren werden van hun leven gestolen en dat was niet alleen op het gebied van scholing. Ze leefden in angst, in gevaar, met honger en veel verdriet over naasten. Toch veerden de meesten na die erbarmelijke oorlogsjaren op en stampten Nederland weer uit de grond. Niemand die in 1942 een lichtpunt, perspectief of een routekaart eiste. Je zat met z’n allen in de shit en moest maar afwachten of, hoe en wanneer je eruit zou komen. Ook waren er in 1945 geen advertenties van reisorganisaties dat de enige manier om van deze crisis te herstellen een mooie vakantie was.
Docenten en thuiswerkende ouders kunnen gerust wat relaxter met al die digitale schema’s en taken omgaan. Durf die schermen eens uit te zetten. Zorg dat de kinderen het gezellig hebben, dat is veel meer waard. Ga eens dingen met ze doen waar jullie anders nooit tijd voor hebben: koken, bakken, kleien, tekenen, schilderen, lezen, verhaaltjes en gedichten schrijven, kaarten maken, puzzelen, schaken, dammen, muziek luisteren en maken, speurtochten uitzetten, bomen en vogels leren herkennen.
Kinderen en jongeren hebben een heel leven voor zich, zij dragen zeker niet het zwaarste leed in deze crisis. Kom op, iederéén heeft het moeilijk! Voor ondernemers met geldzorgen is het een zware tijd. Werknemers in bedreigde sectoren hebben het moeilijk. Als je moet mantelzorgen voor zieken of ouderen heb je het zwaar. Als je afhankelijk bent van mantelzorg heb je een moeilijke tijd. Als je in een woonzorgcentrum of verpleeghuis zit, is dat nu bijzonder onprettig. Als je op het punt stond om naar zo’n instelling te gaan, heb je problemen. Als je zorg nodig hebt van medische specialisten heb je een moeilijke tijd. Als je corona hebt, thuis of in het ziekenhuis, voel je je beroerd. Met een coronapatiënt in je familie heb je zorgen. Als er iemand in je omgeving is overleden, krijg je minder steun in je verdriet. Als je aan je laatste levensjaren bezig bent en je ziet nauwelijks iemand meer, dan is dat bijna onmenselijk.
Zorgmedewerkers hebben het moeilijk. Beleidsmakers hebben het moeilijk. Gezagsdragers hebben het moeilijk. Handhavers hebben het moeilijk. Docenten hebben het moeilijk.
Zullen we ophouden met het vergelijken van leed? We kunnen constateren dat dit een rottijd is voor iedereen. Laten we elkaar helpen waar het kan.
