Einde van de tunnel

Het is alweer half mei. De knoppen liepen uit, de blaadjes kwamen aan de bomen, maar steeds bleef die gure wind door je winterjas blazen. Hetzelfde gevoel was er bij de bestrijding van het coronavirus. De afgelopen maanden hoorden we voortdurend dat er ‘licht aan het eind van de tunnel zou zijn’, maar de tunnel bleef koud en donker.

Winkels, terrassen, musea, theaters, sportscholen bleven dicht of openden slechts op een smal kiertje. We werden om de oren geslagen met berichten over hoe voorspoedig en snel de vaccinatie verliep, maar om je heen zie je nog steeds vijfenzestigplussers die wachten op de eerste prik. De meesten staan inmiddels ingepland, dat wel, maar daar ben je nog niet immuun mee.

Sinds het begin van het jaar horen we van minister De Jonge dat het vaccineren op den duur sneller zal gaan. Let maar eens op, als er straks meer vaccins beschikbaar komen! En inderdaad, het loopt vlotter dan op nieuwjaarsdag, maar hoe treurig is het dat nu, half mei, nog niet eens alle ouderen en kwetsbaren gevaccineerd zijn.

Al maanden zien we lege priklocaties in onze buurten. Voor pessimisten iets om zich pissig over te maken, voor optimisten een teken dat er toch werkelijk op capaciteitsverhoging wordt gerekend. En eindelijk is het dan zover: er worden grotere hoeveelheden vaccins geleverd. Maar wat blijkt? Nu zijn er onvoldoende mensen om die vaccins weg te prikken.

Je kunt het bijna niet geloven. Zat er al die maanden nergens iemand met een rekenmachine uit te vlooien hoe het sommetje in elkaar zit? Was er niemand die dacht, hé, het zou wel eens nuttig kunnen zijn om een grote ploeg mensen op te trommelen, ze te leren hoe je een spuit in een arm zet en te zorgen dat ze inzetbaar zijn als het nodig is?

We vallen van de ene verbazing in de andere. Waren er in heel Nederland écht geen deskundigen die hadden kunnen adviseren hoe je bij een grootschalige operatie omgaat met online of telefonische aanmeldingen? Was er niemand die kon voorzien op welke moeilijkheden zoiets stuit en hoe je die voorkomt of snel uit de weg ruimt? Of hoe je voorlichtingscampagnes lanceert waarbij je álle bevolkingsgroepen bereikt?

Na anderhalf jaar pandemie zijn we in ons hoog ontwikkelde land zover gekomen dat we grappen rondtwitteren over komische belevenissen bij pogingen om contact te leggen met GGD’s. Misschien nog tragischer: na al die tijd zijn er nog steeds mensen die denken dat ‘het slechts om een griepje gaat’. Helaas krijgen steeds meer mensen in hun directe omgeving een inkijkje in ‘het griepje’. Daar kunnen de beste voorlichters niet tegenop. Want ook hierbij geldt de oude volkswijsheid ‘eerst zien, dan geloven'.

Als – ooit – de zomer aanbreekt, zal de situatie vast beter worden. We zijn dan immuun, door ziekte of door vaccinatie. Maar die toestand duurt niet eeuwig. Hopelijk zit er ergens iemand met een rekenmachine te becijferen hoe we de toestand moeten aanpakken als het in september weer mis gaat?