Terrasje pikken

Wat een ongenoegen om ons heen. Mensen zijn chagrijnig dat ze nog niet weten of ze deze zomer naar Thailand of Costa Rica mogen vliegen, ze mopperen dat hun vrijheid is afgenomen en ondertussen hebben ze het de hele dag over dat ene onderwerp, het fenomeen dat hun leven beheerst, waar hun levensvreugde mee valt of staat, de reden dat ze op aarde zijn, de zin van hun bestaan: Het Terras.

Ja, een terras… Vreemd dat we in de ban kunnen zijn van zoiets eenvoudigs als een tafel met een paar stoelen er omheen en een parasolletje erbij. Het conflict tussen Israël en de Palestijnen bijvoorbeeld, het is vreselijk, maar goed, daar kun je niet de hele dag over piekeren, wij hebben wel andere dingen aan ons hoofd: de kwestie van Het Terras.

Gaan ze open? Wanneer dan? Mogen we een datum? Hoeveel personen tegelijk? Moet er afstand gehouden worden? Zijn de tafeltjes afgeschermd? Waarmee? Moet er gereserveerd worden? Hoelang van tevoren? Hoe zit het met je privacy? Hoe lang mag je er zitten? Mag je er ontbijten, lunchen of dineren? Of alleen om vier uur een snelle bitterbal? En wanneer moet je er dan weer af? Waar gaan we daarna heen? En niet onbelangrijk: wie gaat dat allemaal handhaven?

Terwijl al die vragen voorbij komen, bedenk ik opeens dat het best eens zou kunnen, ja, dat het zelfs waarschijnlijk is, dat u dit stukje zit te lezen Op Het Terras! In de zon. Gewoon, aan een tafeltje. Met een biertje erop. Wellicht een bitterbal erbij. Ik word gek van vreugde als ik eraan denk. Emotioneel zelfs. 

Je kunt het je bijna niet voorstellen, maar de mensheid heeft het eeuwenlang zonder terras moeten stellen. De Romeinen, ze kwamen helemaal uit Italië hier naartoe marcheren. Die Alpen over op sandalen, ontberingen, toestanden, je wil het niet weten, eindelijk, ze waren er. Even uitblazen. En wat dacht je? Géén terras. Nergens in ons hele land.

Daarna donkere middeleeuwen. Monniken die hier dijken kwamen aanleggen. Keihard zwoegen. Tussendoor terrasje pikken? Was er niet bij. Toen weer een oorlog over van alles en nog wat met Spanje. Zeerovers voor de kust. Dobberden de Maas op, voeren de haven binnen, rammeiden de poort, namen Den Briel in. Dan wil je daarna echt wel even zitten. Op een terras. Ging niet gebeuren dus.

Zelfde verhaal met de Fransen. Marcheren, marcheren, marcheren, bevroren rivieren oversteken, best veel gedoe voor Napoleon en zijn mannen, maar eenmaal hier? Géén terras, in geen velden of wegen.

Denk daar maar eens aan, als je aan je biertje zit. Al die voorouders, die het zonder terras moesten stellen. Maar ze déden het gewoon. Ze overleefden. Ze plantten zich zelfs voort. Dankzij hun doorzettingsvermogen zit je hier toch maar lekker. Respect voor die lui!

En als je er nu toch zit, op dat terras, denk dan ook even aan alle horecaondernemers. Die hadden het nog veel moeilijker dan jij. Neem er eentje extra op hun gezondheid. Proost!