Edith Schouten

Edith Schouten werd geboren in Rotterdam. Ze woonde er maar een blauwe maandag. Ze groeide op in Vlaardingen en verhuisde in 2004 naar Den Briel. Daar woont ze nog steeds en met veel plezier.

Vlaardingen is haar stad. 'Niet dat ik er zo aan verknocht was, dat ik nooit meer weg zou willen. Maar een belangrijk deel van mijn leven heb ik daar gewoond, ik ben er getrouwd, heb er mijn kinderen gekregen en ik heb er gewerkt.' Ze beleefde nog meer in Vlaardingen. 'Mijn man was en is helemaal gek van de duiksport. Hij begon er in 1989 een duikschool. Dat deed hij naast zijn werk als duiker in dienst bij de brandweer.' Edith werkte bij een kinderdagverblijf en ging ook regelmatig duiken.

'Wij kwamen graag in Zeeland. Voor mijn man is duiken nog steeds zijn grote passie; ook na zijn pensionering. Ik ben er mee gestopt. Het werd me lichamelijk te zwaar.' In 2004 werd de duikschool van de hand gedaan. Een mooie aanleiding hun Vlaardingse woning en het pand van de duikschool te verkopen. 'We gingen op zoek naar een nieuwe mooie plek en kwamen bij toeval in Den Briel terecht. Het is een leuk plaatsje en de nieuwe woning met tuin werd voor ons een schot in de roos.' Haar man werd voorzitter van de wijkraad. Edith werd lid van de tennisvereniging. “En dat ben ik nog steeds. Twee maal per week ben ik op de baan te vinden.'

Ooit kreeg Edith de kans om vaarbewijs 1 en 2 te behalen. Ik heb met die vaarbewijzen nooit wat gedaan, totdat kennissen van ons het veerpontje 'het Geuzenveer' kochten dat over de Brielse Maas vaart. Ik werd gevraagd als vrijwilliger schipper te worden op het Brielse pontje. En dat heb ik gedaan.' Nu voor het tweede seizoen is Edith één maal per week de schipper. 'In totaal kan het elektrisch aangedreven pontje 30 passagiers vervoeren, maar in deze tijd van corona moeten we het per overtocht met minder doen.'

Schipper op het pontje bevalt haar wel. 'De groep vrijwilligers bedraagt tien mannen en één vrouw en die ene vrouw ben ik. Vorig jaar heb ik even goed geoefend met het aan- en afmeren, me aangeleerd de uitstaande boeien op de Brielse Maas te respecteren en de pleziervaart goed in de gaten te houden. En al zeg ik het zelf; het gaat best goed! En als het nodig is', zegt ze met een lach, 'dan gebruik ik mijn toeter die ik met één beweging over het water kan laten galmen.'

'We hebben twee kinderen en twee kleinkinderen. Eén maal per twee weken ga ik naar Oegstgeest om op te passen. Met een uurtje rijden ben ik er. Mijn vader leeft nog en is bijna 104 jaar. Hij woont in een verzorgingstehuis in Schiedam. Met veel plezier verricht ik met regelmaat de nodige hand- en spandiensten voor hem. Zo vul ik wekelijks mijn uurtjes. En in deze tijd heb ik het extra druk, want het tuinonderhoud is mijn pakkie aan. Ik probeer ervoor te zorgen dat in het voorjaar de tuin er pico bello bij ligt. Daar heb ik het hele jaar plezier van.'

Dan nog even over het Brielse pontje. 'Vanaf 1 mei is het elke dag in de vaart. Alleen bij erg slecht weer, een flinke storm of iets anders, stoppen we er voor dat moment mee. En als het de volgende dag weer gaat, varen we weer uit. We hanteren een rooster, dat we zelf kunnen invullen en dat werkt prima. En als het eens nodig is, dan neem ik een 'dienst' over, bijvoorbeeld als er iemand ziek is geworden of bij een andere calamiteit.'

Haar binding met Den Briel is niet bijzonder groot. 'Het is een leuk stadje, maar ik zal bijvoorbeeld tijdens de 1-aprilfeesten me beperken tot een rondje lopen door Den Briel. Mij zal je niet verkleed zien deelnemen aan het 1-aprilspel. Dat laat ik graag aan anderen over. Ik hoor wel eens zeggen, dat in Den Briel niet altijd alles op rolletjes loopt. Neem nou de uitgifte van bouwgrond bij de voormalige HBS. Dat verloopt stroef met het nodige gedoe rond vergunningen. Dat soort strubbelingen schijnt er bij te horen.'