Besmettelijk

Vorige week was er commotie over een tweet van een wethouder uit Dalfsen. Hij verwoordde wat je steeds meer om je heen hoort, maar wat mensen in functie – bestuurders of medici – niet in het openbaar willen zeggen. Korte samenvatting van zijn bericht: ben je ongevaccineerd, blijf dan weg van de IC. Aanvaard de consequentie van je keuze.

Natuurlijk kreeg hij meteen bakken bagger over zich heen. En niet te vergeten bedreigingen. Behalve asociale verwensingen klonken er echter ook argumenten. Is het ziekenhuis een plek om ongewenst gedrag te bestraffen? We behandelen toch ook mensen die onverantwoorde risico’s nemen op de skipistes of in het verkeer? Rokers, drinkers, drugsgebruikers, vuurwerkafstekers, die weigeren we toch ook niet de toegang tot gezondheidszorg?

En dat is zo. Hoewel velen dit een gruwel is, hebben we als maatschappij dit type patiënten wel geaccepteerd. Het systeem is erop ingesteld. Met z’n allen betalen we een zodanige ziektekostenpremie dat deze mensen geholpen kunnen worden. Hoeveel er gemiddeld per dag, week of maand binnenkomen is bekend, de capaciteit is erop ingesteld.

Het grote verschil met corona is dat het nu om een pandemie gaat. Iets wat nog steeds niet voldoende doorgedrongen lijkt te zijn, is dat het om een extreem besmettelijke ziekte gaat. Alcoholisten met ontstoken levers, motorrijders met gebroken botten en vuurwerkfanaten met afgerukte vingers hebben één ding gemeen: ze maken anderen niet ziek. Ze veroorzaken geen uitbraken. Ze kloppen niet met tientallen of honderden tegelijk aan de ziekenhuispoort.

Dat de ergernis over het gedrag van ongevaccineerden stijgt is begrijpelijk. De meeste bestuurders weten die nog te onderdrukken. Ze zwijgen of roepen beleefd op om vaccinatie nog eens te heroverwegen. Ook artsen en verpleegkundigen houden tijdens hun werk cynische opmerkingen voor zich en helpen iedereen, ook patiënten die hun ziekte aan zichzelf te danken hebben. Maar het zijn ook maar mensen. Probeer je voor te stellen hoe iemand zich voelt die al anderhalf jaar aan het dweilen is, terwijl de kraan wijd open staat. Met de wetenschap dat die kraan al maandenlang dichtgedraaid had kunnen zijn. Daar word je toch gek van? Mag je dan eens uit je slof schieten?

Ik heb respect voor al die mensen die hun dienstroosters weer aan het aanpassen zijn. Die privé-afspraken moeten afzeggen, moeten schipperen met kinderopvang, met werkafspraken van partners, met van alles en nog wat. Dat allemaal voor anderen die zo nodig van hun ‘vrijheid’ moesten genieten. Vorig jaar zag je nog wel eens een spandoek voor ze, de helden van de zorg. Helaas, het applaus is verstomd.

En dan hebben we het nog niet eens gehad over al die hart- en kankerpatiënten die deze week een telefoontje kregen dat ze niét naar het ziekenhuis konden komen. Die lagen immers niet naar adem te happen door een corona-infectie. Dus kunnen ze gerust nog even wachten op een operatie.