Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Lichaamstaal

Actueel 149 keer gelezen

COLUMN - Je kunt zomaar niet alles zeggen wat je denkt. Dat is in veel situaties onbeleefd. Bijvoorbeeld tijdens vergaderingen. Het is dan zeer ongebruikelijk om te zeggen 'man, je zwetst uit je nek.' Of 'maak alsjeblieft je punt eens, dit is slaapverwekkend.' Zeg je het toch, dan heb je grote kans dat de voorzitter ingrijpt. En dat de vergadersfeer verder ietwat te wensen overlaat. Toch wil een mens z'n hart wel eens luchten. Ook al heb je nog zo stevig een denkbeeldige pleister op je mond geplakt, het floept eruit. Via je lichaam.

Dat gebeurde onlangs tijdens een gemeenteraadsvergadering in Westvoorne. Iemand deelde mee dat hij beledigd was omdat een medevergaderaar een bepaald gebaar had gemaakt terwijl hij aan het woord was. Nu is het fantastisch dat de vergaderingen live te volgen zijn op het internet, maar helaas is meestal alleen de spreker in beeld. Dat is natuurlijk doodjammer, want echt interessant is juist de lichaamstaal van de toehoorders. Die moeten zwijgen, maar dat wil hun lijf niet. Lichamen hebben een eigen wil en gaan hun eigen gang. Niets boeienders tijdens vergaderingen dan dat te observeren. Een opgetrokken wenkbrauw. Een bedenkelijke frons. Een betekenisvolle blik naar een andere deelnemer. Gapen. Onderuitzakken in de stoel. Driftig met de pen op tafel tikken. Het zijn van die signalen die je beter maar serieus kunt nemen, dat scheelt veel geklets. Het kan natuurlijk nog veel duidelijker. Een diepe, hoorbare zucht, terwijl je een blik naar het plafond werpt. Met de wijsvinger tegen het voorhoofd tikken. Of gewoon je middelvinger opsteken. Dat laatste heb ik zelf nog nooit meegemaakt, maar ik verwacht dat dit gebaar binnen niet al te lange tijd in een Westvoornse raadsvergadering gesignaleerd wordt.

De sfeer is er naar, de tijd is er helemaal rijp voor. Als we geluk hebben, kunnen we het live meemaken. Dan moet de camera abusievelijk nog op de vorige spreker gericht staan, of er is een buurman of –vrouw in beeld van degene die aan het woord is. Maar ik vrees dat het moment suprême zich buiten beeld zal afspelen. En dan moeten we het doen met de reactie van degene voor wie het gebaar bedoeld was. Ook leuk, maar toch minder vermakelijk. Wie trouwens niet meer geremd worden door algemene fatsoensregels in taalgebruik zijn hedendaagse insprekers. De huidige burger is mondig en wil dat mondje roeren ook. Zo hoorden we insprekers een wethouder betichten van onbetrouwbaarheid, leugens en dictatoriaal gedrag. En passant werd de voorzitter verzocht een onafhankelijk onderzoek te laten instellen naar zijn betrouwbaarheid. Er was zelfs een inspreker bij die het na zijn spreekbeurt niet bij lichaamstaal kon houden en luidkeels zijn ongenoegen in de rondte bleef roepen. Handenwrijvend zat ik achter het computerscherm. Zouden de bodes mans genoeg zijn om de onruststoker de zaal uit te werken? Of moest er misschien versterking aanrukken en waar zou die dan vandaan gehaald worden? Net toen het echt spannend werd kreeg de voorzitter hem weer in het gareel. Niet met de vuist, maar verbaal. Toch enigszins een anticlimax voor de kijkers.

Dagboeknotities van een parttime huisman.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant