Meeroken

COLUMN - Ik ben van de rokersgeneratie. 't Is geen man, die niet roken kan. En we konden het allemaal, dus deden we het. Een shaggie draaien op het schoolplein. Later op kantoor een pakje sigaretten op je bureau. Als er een collega even kwam buurten, bood je hem er een aan.

Als je naar de bioscoop ging zag je stoere kerels op galopperende paarden door een bruisende branding spetteren. Met een sigaret van jouw merk in hun hoofd. Dus zo gek was je nog niet. Heerlijk. Het knisperen als je het pakje open maakte. Het klikje van de aansteker. Het eerste trekje. De geur. De smaak. Je rookte er een bij je eerste bakkie koffie. Of als je het retedruk had en even de spanning weg moest paffen. Of juist als je even kon relaxen. Of gewoon lekker na het eten. Of als je zat te suffen in je uppie voor de buis. Altijd goed. Toen kwamen er een stelletje zeurpieten die vonden dat het ongezond was. Niet goed voor je longen. En ook niet voor de rest van je lijf. Daar trokken we ons aanvankelijk niets van aan. Maar voor de zekerheid vroeg ik het toch eens aan mijn huisarts, zelf een stevige paffer. Hoe zit dat eigenlijk met roken en je gezondheid? Mwah, zei hij. Dus rookten we allemaal lekker door. Tot er steeds meer ongezellige luitjes waren die niet meer meededen. Ze vonden het vies. En wij mochten het ook niet meer doen als ze erbij waren. Vergaderen zonder roken, nou dat was nog eens iets. Het schoot wel op, want iedereen wilde er graag snel weer vandoor. Langzamerhand werd het allemaal steeds moeilijker. Roken op de werkplek werd verboden. Je moest via wel zeven verschillende liften uit een gebouw weten te ontsnappen om nog ergens snel een paar trekjes te kunnen nemen. Er verschenen dreigende opschriften op de sigarettenverpakking. De mannen met cowboyhoeden galoppeerden niet meer door de branding. Het werd van alle kanten bewezen: van roken kreeg je enge ziektes en van die ziektes ging je dood. Zo ging de lol er wel af. We wilden stoppen.

Zo gezegd, zo gedaan. De een deed het van de ene op de andere dag. Zo gebeurd. Niks aan man, ik ben er gewoon klaar mee. De ander liet naalden in zijn oor prikken. Er waren er die pleisters op hun buik plakten. Velen lazen het boek van een goeroe die precies wist hoe je het aan moest pakken, dat stoppen. Eerst voelden we ons rot, leeg, kaal en bibberig. Daarna was het best lekker. Een soort bevrijding eigenlijk. Ja, we durfden nu wel toe te geven, eigenlijk waren we altijd verslaafd geweest. Maar nu waren we clean. Hoera! Ik hoef niet uit te leggen hoe schokkend het voor ons was om onlangs te lezen dat we ongemerkt en ongewild nog steeds zes sigaretten per dag meeroken. Allemaal. U ook. Gewoon, omdat we in deze regio wonen en dagelijks vervuilde lucht moeten inademen. Gezonde zilte zeelucht, die bestaat niet meer.

Dagboeknotities van een parttime huisman.