Tuchtcollege

Er zat een mopperende man in de wachtkamer van de huisarts. 'Straks krijg ik weer pillen voorgeschreven die ik zelf moet betalen. En dat terwijl ik een topverzekering heb. Ik betaal me scheel aan premie, maar als het op vergoedingen aan komt, ho maar. In wat voor tijden leven we eigenlijk? Snapt u het?' De mevrouw die naast hem zat snapte het wel. 'Sommige medicijnen worden niet door verzekeringen vergoed. Mijn slaappillen bijvoorbeeld. Maar ja, anders wordt het misschien ook wel te duur. Want half Nederland slikt ze.' 'Nou, maar als je toevallig niet slapen kan? En je kunt het niet betalen? Wat dan?' vroeg de man, terwijl hij haar kwaad aankeek. 'Tja, dan lig je wakker. Of je koopt een pak koekjes minder en in plaats daarvan die pillen. Zelf slaap ik liever goed dan dat ik een koekje bij de thee heb.'

Vanachter mijn krant had ik goed zicht op de man. Dit was niet het antwoord wat hij wilde horen. 'Ik heb ook wel eens dúre pillen. En dan lijkt het in de apotheek of ik niet hoef te betalen, maar dan krijg ik later nóg de rekening. Van die verzekeraar. Wat zeg je dáárvan?' Hij keek de vrouw aan met een gezicht van 'daar heb je niet van terug'. Maar dat had ze wel. 'Waarschijnlijk uw eigen risico. Of een eigen bijdrage. Dat verschilt per medicijn.' Zo was er voor hem geen lol aan. Hij gooide er een schepje bovenop. 'Ik zal u zeggen: boeven zijn het, de pillenmakers in de eerste plaats. Waarom moeten ze rijk worden van andermans ellende? En de pillenverkopers óók. Moet je kijken wat ze verdienen. Zo'n apotheek is gewoon een pillenwinkel hoor, hoe ingewikkeld kan het zijn?' De mevrouw had er niet zo'n zin meer in en staarde wat wazig voor zich uit. Tijd voor zijn troefkaart. 'Trouwens, al die huisartsen hier zijn óók boeven. Die zijn vandaag voor het tuchtcollege gesleept.' Hij keek even triomfantelijk rond of iedereen het wel gehoord had en ja, andere wachtenden die tot nu toe stilletjes naar hun telefoon hadden zitten staren, schrokken nu op. 'Wát?' riep de vrouw. 'Het tuchtcollege? Hoe komt u dáár nou bij?' Iedereen ging er eens goed voor zitten.

Geduldig legde de man uit hoe het zat. De huisartsen op Voorne waren voor het Centraal Tuchtcollege gedaagd, omdat ze hulp weigeren aan patiënten in nood. Ze zijn niet bereid zich in te zetten voor een huisartsenpost in Hellevoetsluis. Dus moeten zieke mensen nu 's nachts helemaal naar Spijkenisse en dat is een gevaarlijke situatie. Nu oogstte hij van alle kanten bijval. Ja, die verre huisartsenpost, daar had iedereen ervaring mee of van gehoord. Een ernstige misstand. Daar moest snel verandering in komen. 'Maar daarmee zijn de huisartsen toch nog geen boeven?', opperde de slaappillenslikster. 'Is het niet eerder een geldkwestie? Zou het dan niet logischer zijn om de ziektekostenverzekeraars voor het gerecht te dagen?' Wat het gezelschap hiervan vond kwam ik niet te weten. Ik was aan de beurt.