Buitenlandse inspiratie

Heeft u ook een fijne vakantie gehad? Misschien wel in het buitenland en daar inspiratie opgedaan, net als burgemeester Rensen? Hij raakte buitenslands onder de indruk van fleurige bloembakken en het feit dat onze voorouders ook al nadachten over de (on)kreukbaarheid van bestuur. Nou kunnen we daar natuurlijk allemaal flauwe grappen over gaan maken, maar eigenlijk kennen we allemaal wel het gevoel dat een andere omgeving ons een frisse kijk geeft op de dingen en inspiratie om thuis iets nieuws aan te pakken.

Zo'n momentje beleefde ik in Frankrijk, op de Eiffeltoren. Ik keek uit over de lichtstad, zag het gekrioel in de diepte en kreeg er een heel rustgevend gevoel van. Alsof ik boven mezelf uitsteeg, zeg maar. En meteen kwam de gedachte op: waarom doe ik thuis nou nooit eens zoiets? Als er ergens een stevige, betrouwbare toren staat, dan is het toch zeker wel in Brielle. Er moest vast een mogelijkheid zijn om daar ook eens bovenop te staan?

Ik was er dan ook als de kippen bij toen ik las dat de Catharijnekerk haar verjaardag vierde. Zeshonderd jaar al is dat gebouw niet alleen een gebedshuis, maar ook een baken voor zeevaarders en ronddolende eilandbezoekers. Dat laatste vooral door de toren, een massieve steenklomp die zeker nooit een schoonheidsprijs zal winnen, maar wel bijzonder imposant is. Eropaf! Zodra ik hem in beeld kreeg speurde ik naar tekens van feestelijkheid. Sommige mensen gaan heel ver in hun gevoel voor vaderlandse identiteit en willen daarvoor zelfs het zingen van het Wilhelmus voor scholieren verplicht stellen. Zover wil ik zeker niet gaan, maar ik beken dat ik bij Hollandse feestelijkheid denk aan: blauwe lucht, witte wolken, wapperende vlaggen. De lucht, de wolken, het was allemaal in orde, maar geen vlag in top. Een lichte domper, waardoor ik me toch niet uit het veld liet slaan. Gelukkig maar, want toen ik het gebouw naderde was er wel degelijk gewapper van vlaggetjes, alleen waren die klein van formaat en relatief laag bij de grond bevestigd, maar een feestelijk effect gaf het zeker.

Wat kun je verwachten van een verjaardagsfeest van een kerk? 't Is toch een nogal plechtig gebouw, dus vast geen polonaises en drinkgelagen. Wat wel? Dat overtrof alle verwachtingen. Buiten begon het al met de geur van vers gebakken wafels. Gratis! Als dat niet Hollands is. Ik hapte gretig toe en wandelde naar binnen. Daar koffie, thee, gezellig geroezemoes en muziek. Hallelujah! Niet het gevreesde hallelujah met tamboerijngerinkel of het machtige hallelujah van Händel. Wel het hallelujah van de oude bard Leonard Cohen. Jeugdsentiment en niet alleen voor mij. Er deinde een geanimeerd groepje vijftig plus dames mee met het gezang van een man met pet en gitaar. Ze hingen aan zijn lippen. Wat hebben mannen met een goede stem toch een bevoorrecht leven. Zou ik het durven vol vuur de tweede stem in te zetten? Bijna vergat ik het doel van mijn komst: de torenbeklimming. Geen ruimte meer hieronder om erover te vertellen. Volgende week dan maar.