Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Maarten

Actueel 178 keer gelezen

Het gerucht ging al een poosje. Zou hij echt? Of niet? Of toch wel? Wanneer dan? Soms vergat je het even. En dan zoemde het weer rond. Ging het nou gebeuren of niet? En toen stond het ineens zwart op wit in de krant: tambour-maître hangt stok aan de wilgen. Of ik geschokt was? Ja! U weet: ik ben dol op tradities. Niet op allemaal natuurlijk. Niet op vuurwerk, carbidschieten of motorraces. Het maakt pokkeherrie, mensen en dieren schrikken en het stinkt. Bovendien zijn het geen tradities, maar recente bedenksels.

Nee, dan de echte, oude, onvervalste, gezellige, sociale tradities, daar ben ik gek op. Denk aan de avondvierdaagse, koningsdag, lampionnenoptocht, sinterklaasintocht. Fantastische evenementen. Maar wat zouden ze voorstellen zonder muziekkorps voorop? Niets. En wat is een muziekkorps zonder drumband ervoor? Bijna niets. En wat is een drumband zonder tambour-maître aan kop? Absoluut helemaal niks. Mijn hart gaat altijd sneller kloppen als ik in de verte getrommel hoor. Komen ze deze kant op? Loopt er een authentieke tambour-maître voor? Een spannende vraag, want tegenwoordig zie je steeds meer neppers. Mannetjes (of vrouwtjes) die wat met een stok zwaaien maar er niet mee durven werpen. Of ze doen het wel en moeten dan de gekste manoeuvres uithalen om de baton (want zo heet zo'n stok) weer van de keien te rapen. Gênant. Ik kijk van plaatsvervangende schaamte een andere kant op als ik dat soort stokkensmijters aan het werk zie.

Dat is niet nodig als Volharding uit Oostvoorne marcheert. Want die hebben al zestig jaar Maarten van de Polder. En met Maarten voorop zit het goed. Die gooit zijn stok hóóg. En vangt hem weer netjes. Zoals de traditie dat voorschrijft. Nu gaat hij er dus mee stoppen. Aan alles komt een eind, 't is niet anders. Een klap voor Volharding, een hard gelag voor Oostvoorne.

Maar het biedt ook kansen en dan denk ik in het bijzonder aan mezelf. Dit lijkt me wel het moment en de plaats om te bekennen dat ik al jaren stiekem in training ben. Gewoon met een oude wandelstok in de achtertuin. Niemand die er van weet. Mijn huisgenoten doen of ze het niet zien en de buren denken dat ik met de hond aan het spelen ben. In werkelijkheid ben ik keihard aan het oefenen. Je hebt conditie nodig, doorzettingsvermogen, concentratie en een zekere handigheid. Gelukkig heb ik dat allemaal in huis, waardoor ik mezelf een serieuze kandidaat durf te noemen voor opvolging van Maarten.

Waar ik nog niks over gehoord heb, is de sollicitatieprocedure. De job zal toch niet al vergeven zijn tijdens schimmige achterkamertjes onderhandelingen? Ik zal toch wel een eerlijke kans krijgen? Voorlopig heb ik nog wat tijd om de fijne kneepjes onder de knie te krijgen. Want Maarten gaat wel weg, maar hij is het nog niet. Hij gaat door tot Pasen. Dus als u getrommel hoort in de verte en het is Volharding die aan komt marcheren, grijp dan uw kans en geniet ervan. Een levende, zestigjarige traditie, waar vind je die nog?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant