Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Wildpoepen

Actueel 710 keer gelezen

Honden deden het eeuwenlang. In die zin zou je van een traditie kunnen spreken: wildpoepen, de behoefte doen in de openbare ruimte. De laatste jaren daalde de maatschappelijke draagkracht voor dit fenomeen. Men begon het smerig te vinden. Kinderen die met stront aan hun jas thuis kwamen na het buiten spelen. Poep aan je schoen. Shit aan de wielen van je rolstoel. Gatverdarrie. Langzaam kwam er een tegenbeweging op gang. Hondenbezitters moesten de uitwerpselen van hun dier opruimen. Begraven met een schepje of in een zakje mee huiswaarts nemen of deponeren in een prullenbak op route. Daar hadden ze aanvankelijk geen zin in. Het is sowieso moeilijk om van oude tradities af te stappen. En hier werd veel gevraagd van de burger. Rondsjouwen met een schepje. Of het alternatief: de warme drol handmatig in een zakje frommelen en (met neutrale blik) mee verder wandelen. Men wilde er niet aan. Maar de druk werd opgevoerd. Boze blikken van passanten wanneer je onbewogen verder kuierde nadat de hond zijn ding gedaan had. En langzamerhand wende men aan het nieuwe beleid. Als (bijna) iedereen het doet is het ineens zo gek niet meer. Resultaat: schonere stoepen - hoewel het nog altijd beter kan. Een bewijs dat je het lerend vermogen van de mens nooit moet onderschatten.

Hoewel er soms ineens een terugval kan plaatsvinden. Psychologen spreken dan van regressie. Oostvoornaars werden onlangs op onsmakelijke wijze geconfronteerd met dit verschijnsel. Sommige mensen gaan plotseling weer duimzuigen als ze in een moeilijke levensfase zitten. Kinderen die al lang zindelijk zijn plassen plotseling weer in hun broek. En heel soms gaan mensen weer poepen waar ze toevallig staan – of zitten. Ze doen dat dan liefst niet in hun broek, ze trekken die uit, zakken door de knieën en hopla – klaar is Kees. Zo'n wildpoeper is sinds enkele weken in Oostvoorne aan de gang. Maar het is geen doorsnee poeper – even ervan uitgaande dat het om één persoon gaat. Deze poeper is gehecht aan een vaste plek: de leugenbank aan de Strandweg, waar dagelijks mensen bij elkaar komen om nieuwtjes uit te wisselen. Wat is er aan de hand? Wordt de poeper precies op deze plek telkens overvallen door hevige aandrang? Of is hij behept met een extra afwijking en spoedt hij zich op het moment suprême – waar hij zich ook bevindt – als de wiedeweerga naar het bankje om zich daar te ontlasten, eenvoudigweg omdat hij gehecht is geraakt aan deze plek? Je ziet dat trouwens ook bij honden: een voorkeur voor een vaste stek om te schijten. In wezen is de mens ook maar een dier, laten we dat vooral niet vergeten.

Ondertussen zitten de leugenbankgebruikers er maar mooi mee. Het kletst gewoon niet ontspannen met zo'n penetrante strontgeur in je neus. Dus ze nemen hun maatregelen en scheppen de verse drollen meteen op om ze een stukje verderop te deponeren. Kunnen ze altijd gebruikt worden voor nader onderzoek. Politie en Boa's zijn al extra in de weer. Er wordt zelfs gesproken over cameratoezicht. Verwachtingen zijn hoog gespannen. Binnenkort een heterdaadje te zien op youtube?

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant