Afbeelding
DAGBOEKNOTITIES

Gevoelens

Actueel 191 keer gelezen

Het is raar gesteld met gevoelens. Je hebt ze of je hebt ze niet. Vaak kun je de gevoelens van andere mensen niet begrijpen, soms die van jezelf niet eens. Onbegrijpelijk hoe ze werken.

Vorige week liet premier Rutte weten zich te schamen voor het gewelddadige gedrag van een paar Nederlanders in Praag. Waarom? Hij heeft er toch niets mee te maken? Hij is er toch niet verantwoordelijk voor? Hij heeft ze toch niet aangezet om mensen in elkaar te slaan en te trappen? Ik schaam me helemaal niet voor ze. Of het nu Zwitsers zouden zijn, Russen of Nederlanders, het blijft even afschuwelijk.

Waar Rutte zich dan weer niet voor schaamt zijn de leugens die hij vertelde over de afschaffing van de dividendbelasting. En daar is hij dan juist wél zelf verantwoordelijk voor. Nee, er waren geen notities, niet dat hij zich herinnerde. Niemand van het Kabinet trouwens. En ze waren er dus wel. Of we worden geregeerd door mensen die door geheugenverlies incapabel zijn voor hun taak, óf door een stelletje leugenaars. U mag zelf kiezen wat voor gevoelens u hierover heeft.

Ik betrapte me erop dat ik me schaamde voor het gedrag van de Kabinetsleden. Waarom eigenlijk? Ik heb er toch niets mee te maken? Ik ben er toch niet verantwoordelijk voor? Ik heb ze toch niet aangezet om daar een potje te gaan zitten liegen?

Misschien komt het omdat ik me op een of andere manier vertegenwoordigd voel door 'mijn' premier en 'mijn' regering. Dan voel je je toch een beetje voor aap zitten als 'gewone' Nederlander die weer gewoon 'normaal' moet doen van zijn premier. Een premier die niet bepaald in zijn eerste leugentje gestikt is. Wat verwacht zo'n man eigenlijk van anderen. Wat is dat 'normale' gedrag dat hij van ons wil zien?

Mark Rutte kreeg vorige week trouwens geen genoeg van gevoelens. Volgens hem mogen we trots zijn op ons koningshuis. Waarom zou ik daar trots op zijn? Het kan best zijn dat het instituut buitengewoon goed werkt en zijn geld dubbel en dwars waard is. Ik kan dat als leek niet beoordelen. Hoe goed het ook mag functioneren, dat is dan niet aan mij te danken en dus niets om trots op te zijn. Ik heb er part noch deel aan. We hebben nu eenmaal een koningshuis, of we willen of niet. Ik heb er geen stem in gehad.

Wel gingen we met z'n allen (nou ja, niet allemaal) naar de stembus om onze stem uit te brengen op een volksvertegenwoordiger. Wat voor gevoelens hebben al die mensen die hun vertrouwen gaven aan politici die nu ontkennen iets te weten over een maatregel waarmee miljoenen gemoeid zijn?

Misschien schamen ze zich plaatsvervangend. Of ze hebben spijt als haren op hun hoofd. Of ze zijn razend. Of moedeloos en niet meer van plan om ooit nog maar één stap richting stembus te zetten. Heel verschillende gevoelens. In dit geval allemaal bijzonder goed te begrijpen.

Stuur jouw foto
Mail de redactie
Meld een correctie

Uit de krant