Privacy

Met privacy en persoonsgegevens moet je zorgvuldig omgaan. Maar de afgelopen weken werd het ineens wel heel ingewikkeld. De mailbox stroomde hier over van berichten van bedrijven, organisaties en verenigingen die toestemming vroegen voor, ja, voor wat eigenlijk? Het heeft te maken met de Algemene Verordening Gegevensbescherming (AVG), die in mei is ingegaan. Daarin zijn nieuwe privacynormen opgenomen, omvangrijk en gedetailleerd. Geen wonder dat niet ieder clubje of webshopje weet hoe hiermee om te gaan. Ik las ingewikkelde verklaringen, waar vaak geen touw aan vast te knopen was en al gauw drukte ik meteen op de OK-knop als me iets gevraagd werd. Eerlijk gezegd maak ik me niet zoveel zorgen over wat de webwinkel waar ik ooit schoenveters kocht uitspookt met mijn adresgegevens. Misschien omdat ik de nadelen of gevaren van zoiets niet overzie.

Misschien ook omdat die bezorgdheid over digitale privacy schril afsteekt bij het gebrek aan privacy in de dagelijkse werkelijkheid. Apotheken zijn daar een mooi voorbeeld van. Het lijkt soms wel of daar proefprojecten gedraaid worden om te kijken hoever je kunt gaan met de schending van privacy, zonder dat klanten protesteren. Dat begint al met de inrichting van de ruimte. Die heeft de akoestiek van een echoput. Zelfs als de medewerkers achter de balie zouden fluisteren, zou het gesprek met de klant voor alle aanwezigen te volgen zijn. Als ze zouden fluisteren. Maar ze fluisteren niet. Ze spreken luid en duidelijk. Want de gemiddelde apotheekbezoeker is niet piepjong meer en heeft vaak te kampen met slechthorendheid.

Dus voor alle zekerheid begint de medewerker je meteen op luide toon te ondervragen als je aan de beurt bent. Naam? Geboortedatum? Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik er aardigheid in heb om de leeftijd in te schatten van de wachtenden voor me. Als ze dan hun geboortedatum moeten melden, reken ik uit hoever ik er naast zat. Ik word steeds beter in dat taxeren. Een onschuldig spelletje om de wachttijd door te komen. Maar als ik zelf aan de beurt ben, heb ik er toch moeite mee. Ik probeer de communicatie te beperken tot wat gemompel. Zo makkelijk kom je er echter niet vanaf. Nee, deze tactiek maakt het ondervragingsproces juist pijnlijker. De medewerker schakelt op naar het volgende geluidsniveau. Ook stokdove aanwezigen weten vanaf dat moment wie ik ben en hoe lang ik al op deze aardbol rondloop.

Eigenlijk zou zoiets je volledig koud moeten laten. Het ergste komt nog. Er wordt een doosje uit een lade gevist. De medewerker houdt het op ooghoogte voor zich en bestudeert het een minuutje of wat. Roept dan nog eens luidkeels je naam in de rondte. Begint vervolgens aan een bespreking van de inhoud van het doosje. Zalf tegen schimmeltenen. Jaja, knik je bedeesd. En heeft u dan ook last van kloofjes? Of alleen van huidschilfers? Zijn die kloofjes rood van kleur? Jeukt het ook erg? U wast wel uw handen na gebruik?

Met je e-mailadres gaan ze zorgvuldig om. Dat dan weer wel.