Koepel Zeikburg

Ze waren weer begonnen, hoorde ik. Als een Westvoornaar ‘ze’ zegt, op die bepaalde toon, dan wordt daarmee de gemeenteraad bedoeld. ‘Waarmee dan?’, vroeg ik. ‘Met zeiken over het koepeltje’, grinnikte de man. Deze informant weet dat koepel Zeeburg een van mijn favoriete onderwerpen is. Maar hoe zou ik dat gemist kunnen hebben? Ik scan meestal de agenda van de raadsvergaderingen wel even. ‘’t Zit verborgen onder het punt ‘sluiting’. Kijk zelf maar.’ Hij stapte weer op zijn fiets en reed door. Waarom lachte hij er zo gemeen bij?

Ik gelijk naar huis, laptop open, klik naar raadsvergadering, kijk onder agendapunt ‘sluiting’ en jawel hoor. Twéé moties Zeeburgkoepel. Allemachtig, dat had ik weer. Snel even terugkijken.

Nou, ik was blij dat ik het niet live gevolgd had. ‘Even’ terugkijken werd een flink uur afzien. En dat moet voor de vergaderaars nog veel zwaarder geweest zijn. Want op dit punt aangekomen, waren die al een paar uur bezig en voor hen was het inmiddels midden in de nacht. Verschrikkelijk, wat doen ze zichzelf aan… Sommigen vielen bijna van hun stoel van vermoeidheid. (Tussen haakjes, doe wat aan die camerastandpunten, mensen. Dit kan écht niet meer! We hebben nu allemaal acht maanden kunnen oefenen met digitaal vergaderen, dus kom op.)

Afijn, het koepeltje dus. Daar was het weer. Terug van nooit weggeweest. Je zou het bijna vergeten, maar het verdwijnt niet. Niet vanzelf. Hoe komen we nou eens van dat geldslurpende ellendeding af? Verkopen, dat was het laatste idee. Maar nu waren er weer raadsleden die dat toch zonde vonden. Zouden we het niet gewoon kunnen aanhouden totdat de nieuwe gemeente Voorne gevormd is?

Tja, het trekken van die rotte kies gaat pijn doen. Maar laten zitten lijkt toch ook geen oplossing. Zoiets gaat dooretteren. Wie was het ook weer, die hoopte dat dit college Westvoorne in 2023 ‘als een prachtige bruid’ zou afleveren aan de partners? Dat gaat op deze manier een bruid met kiespijn worden. Niet bevorderlijk voor de feeststemming. En ook niet fijn voor de partners, zo’n bruid die uit haar bakkes stinkt.

De wethouder voelde er dan ook niks voor. Hij was de verkoop aan het voorbereiden en dat was al moeilijk zat. Het ging tenslotte gewoon om een zeer bescheiden vergaderruimte met keuken en wc, stelde hij nuchter. En het onderhoud ervan kost de gemeenschap jaarlijks sloten geld. Auw! Nu werd ineens erg duidelijk dat hij niet van hier is en geen enkele emotionele binding heeft met het absurde koepeltjesproces. In deze raad spreekt men liever van een gebouw met cultuurhistorische waarde, een groot cadeau, een pareltje.

Dus begon het hele gezeik opnieuw. Alle bekende vragen werden weer uitgekauwd. Zou het niet voor een goede prijs verhuurd kunnen worden? Zou er niet een maatschappelijke bestemming voor gevonden kunnen worden? Nee jongens, dan was het al gelukt, dat is immers jarenlang geprobeerd. Een exploitatieplan moet je vóór de bouw opstellen. Dat vonden jullie onnodig en nu zitten we met de gevolgen: een peperduur Eftelinggebouwtje, ongeschikt voor serieus gebruik.