Verdachte met alibi waarheidsgetrouw?

Het boek 'Verdachte met alibi' kwam snel nadat het op 5 september j.l. uitkwam, in opspraak. Er ontstond twijfel of de rechtszittingen en alles wat daar gebeurd is naar waarheid zijn beschreven. Zijn uitspraken of citaten wel echt zo gedaan en zo ja is de waarheid niet voor een deel geweld aangedaan? Hoe zit dat precies?

Mario van Geneugten schreef het boek over de Oostvoornse kofferbakmoord en zegt daarover: “in totaal heb ik misschien wel zo'n tachtig uren geluisterd naar wat er allemaal in de rechtszaal gezegd is. Heel veel tijd heb ik stil op een stoel gezeten en gekeken naar wat er gebeurde en alle woorden gehoord die er werden uitgesproken. Ik gaf mijn ogen en oren goed de kost.” Wat dat voor hem betekende, legt hij uit. “ Het waren inspannende uren, want alleen maar door te luisteren en te kijken, kon ik mijn kennis vergaren, die ik in het boek gebruik. Nooit is er door de rechtbank iets op papier gezet, althans niet voor mij. Ik heb geen enkele keer achteraf nog eens goed kunnen doornemen van wat er precies gezegd was en wat de betekenis van al die woorden waren.”

Bij elke strafzaak die de rechtbank behandelt, wordt werkelijk alles vastgelegd in het strafdossier. Dat strafdossier is in het bezit van de advocaten, de rechters, de griffiers en het Openbaar Ministerie. Voor alle anderen blijft het strafdossier een gesloten boek. “Het zal daarom vast wel voorkomen dat ik in mijn boek ergens een verkeerde datum noem of een feit net effe iets anders weer geef.”

In het geval van de rechtszaak rond de Oostvoornse kofferbakmoord is er een voortdurende strijd geweest tussen het Openbaar Ministerie en de advocaten van de verdachte. Beiden bespraken met regelmaat hun eigen waarheid. Maar wat er nou precies voor, tijdens en na de moord, gebeurd is, blijft lastig vast te stellen. De verdachte heeft op geen enkele manier openheid van zaken gegeven. Het bleef soms gissen, hoe het allemaal in september 2005 precies in elkaar stak. “Soms kon ik niet anders dan interpreteren van wat ik in de rechtszaal zag en hoorde.”

Ook is er in het boek ruimte voor hoe de familie van het slachtoffer alle ellende heeft moeten verwerken. De manier waarop de familie dat deed, is een interpretatie van van Geneugten. Hierover is geen contact geweest met de vader, moeder of zus van het slachtoffer. En dan benadrukt van Geneugten nog een keer de kern van zijn boodschap; “Geen enkele gebeurtenis die zich tijdens de rechtszaak voordeed en beschreven staat in het boek, is een verzinsel. Niks is in het boek over de zittingen zo maar een gedachtespinsel, om er een extra smeuïg verhaal van te maken.”