Kapperspraatjes

En nu klaar ermee! Dat is de stemming in de huidige fase van de pandemie. De vaccinatie ligt op stoom, de ziekenhuisopnames dalen, dus nou geen gezeur meer. Eindelijk hebben we het veel besproken licht aan het einde van de tunnel bereikt.

Al die docenten die hun prik nog niet gehad hebben? Nou, die hebben helaas pech gehad. Die mogen gewoon voor klassen vol pubers gaan staan en er het beste van hopen. Al die mensen die nog ziek zijn? Die hebben nog veel meer pech gehad. En al die mensen die in ziekenhuizen nog steeds het vuur uit hun sloffen lopen en oververmoeid raken? Die zijn al lang geen helden meer, ze moeten ophouden met zeuren en gewoon hun werk doen.

Wij hebben geen zin meer in deprimerende praatjes. Waar we het nu over willen hebben is Het Terras en De Vakantie. Kortom: Vrijheid! Enerzijds is het begrijpelijk, anderzijds beangstigend. Ons begrip en medeleven voor degenen die het moeilijk hebben, is beperkt. Je merkt het overal om je heen en deze week wees iemand me op een goed voorbeeld daarvan.

We kennen allemaal de instructies op winkeldeuren: handen ontsmetten, mondkapjes, afstand houden, de hele riedel. Bij een kapperszaak was daar nog een regel aan toegevoegd: alleen positiviteit, géén Covid-praatjes.

Ik moest er even van bijkomen en dacht terug aan dat stoffige tekstbordje, lang geleden, bij mijn oude kapper: “In deze kapsalon is de klant Koning. Krijgt u altijd koffie of thee. Maken we het gezellig. Kunt u even ontspannen. Nemen we echt de tijd voor u. Delen we lief en leed. Zien we u graag terug.”

Ach ja, vroeger. De klant als koning. Die tijd is voorbij. De klant moet op zijn woorden passen. Op de vraag ‘hoe is het?’, moet hij niet vertellen dat het even niet zo lekker loopt, omdat opa overleden is zonder dat de familie afscheid kon nemen, dat moeder nog steeds niet hersteld is van haar corona-infectie, dat hij zelf nogal wat opdrachten is misgelopen.

Lief én leed? Dat was vroeger. Kom nu alsjeblieft niet meer met leed aan. Dan staat zo’n arme kapper heel de dag moeilijke verhalen aan te horen. Dat kun je toch niet verlangen? Ja, dat artsen, verpleegkundigen, zorgmedewerkers, politieagenten, leraren en nog heel veel anderen die verhalen wel horen, sorry, dat is gewoon hun werk. Die staan midden in de maatschappij.

Het is te hopen dat niet alle kappers zich willen terugtrekken op een positiviteitseilandje. Er is een ramp gaande in de wereld – dat zal de kappersbranche toch niet ontgaan zijn – dus niet zo gek dat mensen daarover praten. Maar indien gewenst wil ik voortaan best zwijgen. Op één voorwaarde. Dan wil ik nooit meer vragen krijgen of ik ‘fijn een vrije dag heb’, ‘iets leuks ga doen in het weekend’, ‘nog vakantieplannen heb’, of ‘al op vakantie geweest ben’.

Het lukt best om een kwartiertje te zwijgen, doe ik bij de tandarts ook. Hoewel ik bij hem eerst wel even mag klagen over kiespijn.