Joost en Eva zijn de eerste bewoners van het Hof van Maerlant

Brielle - Ze zijn nog jong en hebben toch al zelf hun eigen huis kunnen bouwen. Joost en Eva beseffen dat ze ongelooflijk geluk hebben gehad en zijn daar erg dankbaar voor. Als eersten in het Hof van Maerlant ontvingen ze de sleutel van hun huis en ze wonen er nu sinds twee weken.

Eigenlijk overkwam het hen een beetje. Bij toeval zagen ze de kavels die te koop stonden bij het vroegere Maerlantcollege en dachten: ‘We gaan dit gewoon eens proberen en kijken hoe het uitpakt.’ Joost: ‘Tot mijn verbazing werden we ingeloot en kregen we ook nog eens de kans om een van de leukste kavels te kiezen, een uitdagende hoekkavel’

Rollercoaster 
En hoe ga je dan verder? Joost: ‘We keken in het begin naar cataloguswoningen, naar bekende bouwers in de omgeving, en of het meest moderne type zou passen. De cataloguswoningen zagen er echt goed uit, maar we kwamen erachter dat als je daar iets naar je eigen zin wilt aanpassen, het alsnog heel veel gaat kosten, omdat je er dan een architect bij moet halen. Mijn moeder kwam met het idee om te gaan kijken bij een bekende van haar die pas een huis had laten bouwen: villa Bollaard aan de Bollaarsdijk. Donderdag werd er een mailtje gestuurd en zaterdag konden we er terecht met een fles wijn. Eva en ik waren meteen enthousiast. Het huis was modern, open en licht met overal doorkijkjes en hele fijne plekken om te eten, te zitten en te werken. Dat gaf een dusdanig goed gevoel dat we besloten met dezelfde architect, de Droomhuisfabriek, verder te gaan. En toen kwamen we in een soort rollercoaster terecht. Er kwam echt veel op ons af: De gemeente stelde veel eisen en het aanvragen van een bouwvergunning was geen gemakkelijk proces. Ook het regelen van een hypotheek was natuurlijk geen kleinigheid voor een nieuw te bouwen huis. Dat we Mike van Brielse Monumenten als aannemer vroegen om ons huis te bouwen, sprak eigenlijk vanzelf. Mike heeft villa Bollaard gebouwd, werkt al lang samen met de Droomhuishuisfabriek en bouwt op een ambachtelijke en degelijke manier. Alle aannemers willen veel afspraken per contract vooraf, maar Mike vond dat niet nodig. Zoveel vertrouwen had hij in ons dat hij zelfs al heipalen bestelde zonder dat de bouwvergunning en de opdracht binnen waren. En dat bleek achteraf geen slecht idee want bouwmaterialen bleken ook toen al ontzettend moeilijk te krijgen.’

Geen uitspattingen
Als je, zoals Joost, werkt in de petrochemische industrie, ben je gewend heel goed na te denken en ga je niet over een nacht ijs: ‘Ik begon dus niet met een paleis om er vervolgens achter te komen dat dat te hoog gegrepen was, maar ik startte voorzichtig met het inventariseren van onze mogelijkheden en wensen. Op de dag van de ondertekening van de hypotheekakte, verkocht ik dezelfde dag ’s middags mijn auto.’ Joost lacht: ‘Inmiddels heb ik er wel weer een hoor. Samen met Tjibbe en Age van de Droomhuisfabriek hebben we het proces goed in de hand kunnen houden. Er waren kopers die wel 9 tot 10 keer het ontwerp hebben moeten aanpassen. Bij ons was dat maar 2 of 3 keer nodig. Dat het toch duurder is geworden dan eerst gepland, komt niet omdat ik voor vervelende prijsverrassingen kwam te staan, maar omdat we in goed overleg toch wat extra dingen wilde. Door het vertrouwen tussen de architecten en de aannemer kon het proces heel snel doorlopen worden.’

En hoe voelt het nu het klaar is?
‘Wij zijn heel gelukkig en blij dat we gekozen hebben voor een architect. Overal waar je kijkt is het mooi.’ Eva lacht: ‘Ik ben very happy, ondanks dat het een heel lang proces was en heel zwaar. Je moet millions of keuzes maken, tot zelfs over welke schroeven het moeten worden. Ik heb altijd heel veel ramen willen hebben en die heb ik nu. Je kunt op heel veel plekken zitten en kijken, zelfs in het woonkamerraam; of op de trap.’ Eva kon als afgestudeerd jurist in Spanje geen werk vinden. Voor hoogopgeleide mensen is het krijgen van een baan in Spanje ontzettend lastig. In Nederland lukte het wel en daar ontmoette ze Joost. ‘Voor mijn moeder is het heel moeilijk’ zegt ze. ‘Doordat Joost en ik samen het huis hebben gebouwd, beseft ze dat ik echt in Nederland blijf wonen.’ Eva pakt uit een blauw keukenkastje een set mooie blauwe aardewerken lepels en schaaltjes die zij van haar moeder cadeau heeft gekregen voor het nieuwe huis: ‘Mom, zo ben je nu toch bij ons in huis.’ Als het aan Joost had gelegen, zou het keukenkastje niet blauw geworden zijn, maar grijs of zwart, dat vindt hij beter passen bij de rest van het strakke in zwart en witte tinten gehouden interieur. ‘Mi corazón, dat heb je allemaal voor mij over.’ reageert Eva vrolijk. Ze kijkt erg uit naar haar moeders bezoek. ‘Die weet niet wat ze ziet. In Spanje is een keuken een ruimte met vier wanden en een deur, en de zitkamer en de andere kamers zijn ook zo. Hier zijn alle ruimtes verbonden en kun je kijken in alle richtingen, maar toch voelt het besloten en veilig door de room dividers. Ook de trap waar via een grote raampartij licht in de ruimte schijnt, heeft een functie als room divider.’ Voor zichzelf heeft Eva een eigen plek: de ‘reading corner’. Die is verbonden met de leefruimte, maar toch kan ze zich daar heerlijk terugtrekken met naast haar het huiskonijn dat er ook een plekje heeft gekregen en de poes. ‘Ja’, heimwee heeft ze soms wel. ‘In Spanje leef je veel meer met elkaar en met je familie en het eten is er zo lekker: als we met pensioen zijn, gaan we terug naar Spanje’. Joost knikt instemmend. Het eerstvolgende dat nu aandacht krijgt, is de tuin: die wordt Mediterraans en daar horen natuurlijk olijfbomen bij.