Jannie van der Mast

Jannie van der Mast-Heijmans is een echt Brielse. Ze weet veel over het Den Briel van vroeger, maar ook over het Den Briel van vandaag. 

De liefde voor Den Briel gaat zo ver dat ze in 2002 een bijzonder fotoboek heeft aangelegd over haar geboortestad. De aanleiding voor het maken van dat fotoboek was een bijzondere. Jannie vertelt haar verhaal graag! 

‘Ik ben geboren in de Langestraat. Ons gezin verhuisde na mijn eerste levensjaar naar de Venkelstraat. Daarna volgden nog de nodige andere Brielse woningen. Bijzonder is dat ik mijn hele leven lang binnen de vesting van Den Briel heb gewoond. Dat doe ik nu nog steeds en ik moet zeggen met erg veel plezier. Ik wil hier echt niet weg.’ 

Jannie trouwde in 1962. Samen met haar man kregen ze drie kinderen; twee jongens en een meisje, waarvan de tweede zoon nog steeds in Den Briel woont. ‘Je mag opschrijven dat ik zes kleinkinderen heb. De oudste is al weer 31 en de jongste 18 jaar,’ zegt ze met pretoogjes.

Over Den Briel kan Jannie ook kritisch zijn. ‘Het is hier in Den Briel best achteruit gegaan en dan bedoel ik dat de gezelligheid in de loop van de jaren een flinke knauw heeft gekregen. Nou weet ik wel dat oude tijden voorbij gaan en niet meer terugkomen. Maar soms verlang ik nog wel eens naar de melkboer, de bakker en de groenteboer die wekelijks en soms zelfs dagelijks aan de deur kwamen. Er was in de straatjes altijd wel wat te doen. Nu kan je nog naar de supermarkten aan de rand van Den Briel. Hoeveel winkeltjes zijn er inmiddels niet verdwenen? Wat mij betreft veel te veel.’

‘In mijn jonge jaren was ik lid van gymvereniging Brinio en liep ik wandeltochten met ‘de jonge tippelaars.’ Tegenwoordig kom ik niet zo veel de deur meer uit. Ik ben niet meer zo goed ter been. Daarom maak ik gebruik van een scootmobiel. De hobbelige Asylstraat is trouwens niet makkelijk met mijn scootmobiel te berijden. Daar zou de gemeente nou echt eens iets aan moeten doen.’

Dan schakelt Jannie over naar haar verhaal over het fotoboek. ‘Ik ben met mijn man eens op vakantie geweest in het Limburgse Valkenburg. In het hotel waar we verbleven liepen we een Briellenaar tegen het lijf, die verhuisd was naar Limburg. We raakten aan de praat. Den Briel was een dankbaar onderwerp van gesprek. Hij was erg nieuwsgierig naar Den Briel van dat moment. Uiteindelijk spraken we af dat ik wat foto’s bij elkaar zou gaan zoeken. Die afspraak kwam ik uiteraard na. Ik vond het zoeken naar oude foto’s en het maken van nieuwe foto’s zo leuk, dat het een hele verzameling werd. Daar heb ik toen een groot en mooi fotoboek van gemaakt, waar ik nog steeds trots op ben.’ Ondertussen staat Jannie op en laat het indrukwekkende fotoboek zien.

Dan stuit ze op een foto met een bijzonder verhaal, zoals er nog veel meer bijzondere verhalen zijn. ‘In december 1977 brak er een brand uit in hotel Atlas. In die tijd woonden daar een aantal Turkse gastarbeiders. Eén van die gastarbeiders wilde juist het hotel ingaan, zag de brand en sloeg alarm. Ik denk dat zijn actie veel menselijk leed heeft voorkomen. Mijn man kende hem. Die Turkse gastarbeider is toen voor zo’n drie weken bij ons ingetrokken, omdat het hotel water en brandschade had en hij daar tijdelijk niet terecht kon. ‘ Jannie zal dat nooit meer vergeten en wist toen voor eens en altijd hoe voorkomend en respectvol die gastarbeider was. 

‘Dat ik Den Briel op mijn duimpje ken, is niet zo heel gek, want als kind werd ik er al op uitgestuurd om telegrammen te bezorgen en kranten en drukwerk rond te brengen. Dat was de beste leerschool om Den Briel te ontdekken’. We komen aan het eind van ons gesprek. Jannie laat nog even snel haar eigen gemaakte kaarten en puzzels zien, die ze met regelmaat aan tafel maakt. ‘Ik kom mijn dagen wel door en ben blij dat ik samen met mijn zoon wekelijks zelf mijn boodschappen nog doe.’